Əbu Talibi İslama Dəvət Cəhdləri

Digər bir tərəfdə qureyşlilər hər gün daha da artan bu cəhdlərdən dolayı keçirdikləri narahatlığı dilə gətirmək üçün yenidən Əbu Talibin yanına gəlirlər:

− Qulaq as, ey Əbu Talib! Şübhəsiz ki, sən həm yaş, həm də təc­rü­bəcə böyüyümüzsən. Mövqe baxımından da hamımızdan üstünsən. Daha əvvəl də sənin yanına gəlib qardaşın oğlunun etdiklərinə son verməsini istəmişdik, amma sən buna razı olmadın! Allaha and olsun ki, tanrılarımıza dil uzadılması, böyüklərimizin zəlalətlə günahlandırılması, dədə-babalarımız haqqında yaxşı sözlərin danışılmaması artıq səbrimizi daşırır. Ona nə vaxt mane olacaqsan? İstəyirsən, məsələni bizim öhdəmizə burax, iki tərəfdən biri həlak olana kimi aramızdakı məsələni özümüz həll edək.

İki gündən bir yanına gələn qüreyşlilərin təzyiqlərindən bezən Əbu Talib qardaşı oğlu Məhəmmədül-Əminə yönəlir:

− Ey qardaşımın oğlu, − deyərək sözə başlayan Əbu Talib qureyşlilərin dediklərini ona danışır. Sözünün axırında sıxılaraq bunları əlavə edir:

−  Nə olar, həm özünü, həm də məni fikirləş! Mənə altından qalxa bilməyəcəyim yükü yükləmə!^[1]

Əmisi Əbu Talibin bu sözlərindən narahat olan Allah Rəsulu (s.ə.s.) bir anlıq əmisinin fikrini dəyişdiyini, müdafiə etməkdən yorulub çəkindiyini və bundan sonra onu tək qoyacağını güman edir. Qəlbi qırılır və dərindən kədərlənir, için-için göz yaşı axıdır... Tənhalığı zirvədə hiss etməyin təzahürü idi bütün bunlar... Bəlkə də, Allah (c.c.) Özündən başqa açıq qapı buraxmaq istəmirdi Onun qarşısında. Buna görə də Allah Rəsulu (s.ə.s.) əmisi Əbu Talibə belə deyir: