Səhabələr

Ən öndəkilər

Onun Yəmənə getdiyini eşidə bilərdi, amma Yəməndəki yaşlı adamı haradan bilə bilərdi? Yoxsa aralarındakı söhbətdən xəbərdar idi? Bu qədərini bilən, əlbəttə, öz mövqeyindən də  xəbərdar idi. Yenə də təmkinli olmalı idi. Özünü toplayır və əlavə edir:

− Yəməndə o qədər yaşlı adamla rastlaşdım ki!...

Bu, Əbu Bəkirin “Hansından bəhs edirsən?” mənasında vaxt qazanmaq həmləsi  idi. Ancaq qarşısında nəbzinin döyüntülərindən də xəbərdar olan bir Mürşidi-Kamil dayanmışdı və sözü əyib-bükmədən nəticəni ortaya qoyacaq, son həmləsini edəcəkdi. Dodaqlarından bu kəlmələr süzülür:

− Sənə o beytləri verən qoca.

Bundan böyük əlamət ola bilməzdi. Bütün vücudunu heyrət bürümüş, bir söz deməyə halı da qalmamışdı. Yalnız:

− Bu xəbəri sənə kim verdi, ey sevgili dostum? − deyə bilir.

Cavabı:

− Məndən əvvəlkilərə də gələn o böyük mələk, − şəklində idi. Daha Hz. Əbu Bəkir üçün bir iş qalmamışdı. Əllərini uzadıb:

− Uzat əllərini, Sənə beyət edəcəyəm, − deyir bütün səmimiyyəti ilə. Sonra da riqqət dolu səslə könlünün həyəcanını hayqırır:− Mən şəhadət gətirirəm ki, Allahdan başqa ilah yoxdur və Sən də, şübhəsiz, Onun Rəsulusan...[8]