Ən öndəkilər

Allah Rəsulunun (s.ə.s.) bu məsələyə münasibəti iki gəncin − Hz. Əli və Hz. Zeydin də diqqətindən yayınmır və onlar da fürsət tapanda heç bir faydası və zərəri olmayan bu daş və taxtalara etiraz edirdilər.

Bir gün ikisi bir yerdə Kəbəyə gəlmişdi. Çox qəribədir ki, ətrafda ikisindən başqa heç kim görünmürdü. İbrahimvari bir hərəkət etmək gəlmişdi ağıllarına... Əslində ən gözəli onları zibilliyə gömmək  idi... Amma onlar hələ bunu edəcək mövqedə deyildilər. Lakin bununla yanaşı, qəlblərində baş qaldıran dərin həyəcanı bir şəkildə ifadə etmək lazım idi... Deməli, bunlar hələ bir yol-istiqamət tapmayan hiss-həyəcanlar idi. Beləcə, gedib  bir qədər toz-torpaq və çirkab gətirmiş, Məkkə müşriklərinin böyük dəyər verdiyi bu bütləri bulaşdırmışdılar.

Səhər açılanda bütləri toz-torpaq və çirkabın içində görən Məkkə müşriklərinin başına sanki qaynar su tökülmüşdü. Bunu edənlər haqqında ən ağır ittihamlar səsləndirir, digər tərəfdən də:

− Bunları bizim tanrılarımıza kim etdi? − deyə deyinir, onları süd və su ilə yuyur və danışmağa dili və düşünməyə beyni olmayan bu şüursuz daş və taxta parçalarından üzr istəyirdilər.^[15]