Ən öndəkilər

Qulluq və Sükunət

İlk vaxtlarda namaz gündə iki dəfə; səhər və axşam, hər dəfə iki rükət olmaqla qılınırdı. Allah Rəsulu namazlarını qılmaq üçün sakit yer axtarır və buna görə də, əksər hallarda Məkkədən kənara çıxır, xurma ağaclarının arasındakı səssizlikdə Rəhmli Rəbbinə dua və niyazını ifadə edirdi. Yenə bu məqsədlə Məkkədən kənara çıxmış, əmisi oğlu Əli ilə namaza durmuşdu. Halbuki, Hz. Əlinin müsəlman olmasından hələ nə əmilərinin, nə də atasının xəbəri var idi. Olacağa çarə yoxdu: balaca Əlinin atası, dünənədək Peyğəmbərimizin himayədarı olan Əbu Talibin yolu oradan düşmüşdü. Qardaşı oğlu ilə oğlunun hərəkətləri Əbu Talibin diqqətini cəlb etmişdi. Axşam hər ikisi geri qayıdanda gözünə sataşan mənzərənin nə olduğunu soruşur:

−  Ey qardaşımın oğlu!  Sənin din kimi qəbul etdiyin bu şeyin mahiyyəti nədir?

− Ey əziz əmim, − deyə sözə başlayır Allah Rəsulu. İnsanın qəlbinə işləyən bir lətafət vardı səsində. Sonra:

− Bu, Allahın və mələklərinin, peyğəmbərlərinin və atamız İbrahimin dinidir. Allah Məni onunla bütün bəndələrinə göndərdi. Sən isə, ey əmim, bu dəvətə və nəsihətə ən layiq olan, hidayət günəşindən istifadə edəcək və bu mayanın tutmasında mənə kömək edəcək ən ləyaqətli adamsan, − deyir.

Əbu Talib isə belə fikirləşmirdi:

− Ey qardaşım oğlu, − deyə sözə başlayır və davam edir, – mən atalarımın dinini və adət-ənənəsini tərk edə bilmərəm. Ancaq Allaha and olsun ki, nə vaxt bu yolda Səni narahat edən bir şeylə rastlaşsan, mən Sənə kömək edəcəyəm.

Bir tərəfdən bunları deyir, digər tərəfdən də bu sözləri əlavə etməkdən özünü saxlaya bilmirdi:

− Dediklərin  mövzusunda bir sözüm yoxdur. Ancaq vallah, mən bundan sonra camaat içində başıaşağı gəzə bilmərəm.