Səhabələr

Əqabə Beyətləri

Bu vaxt Əbul-Heysəm irəli çıxır. Onun da sözü vardı:

− Ya Rəsulullah! Bizimlə oradakı bir tayfa arasında problem var və onlarla tez-tez müharibələr edirik. Əgər biz onlarla döyüşməyə davam edərkən Allah Sizə qələbə bəxş etsə və bu işi artıq hər kəs qəbul etməyə başlasa, o vaxt Sən bizi qoyub yenidən Məkkəyə dönərsənmi?

Peyğəmbərimizin simasında  təbəssüm çiçəkləri açır. Və sonra bunları deyir:

− Xeyr, əksinə! Qana qanla, himayəyə himayə ilə cavab verilər. Artıq Mən sizin bir parçanızam, siz də Mənim bir parçamsınız. Sizin döyüşdüklərinizlə Mən də döyüşər, sülh bağladıqlarınızla Mən də sülh içində yaşayaram.

İndi məsələ daha da aydınlaşmışdı. Əsad ibn Zürarə də gəlib Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) əlindən tutur və o da eyni sözləri deyir. Artıq məsələ yekunlaşmışdı. Hətta Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi və səlləm) əlini buraxmayan Hz. Əsadı qövmü xəbərdar edib “Burax əlini, beyət edək!” demək istəyirdi. Bundan sonra Rəsulullah (sallallahu əleyhi və səlləm) onların öz aralarından on iki nəfərlik bir təmsilçi heyəti seçməsini istəyir. Bunu tələb edərkən də Hz. Musa və Hz. İsaya istinad edir və hər Peyğəmbərin də qövmləri arasından bəzi adamları seçib onlar vasitəsilə məsələləri idarə etdiyini ifadə edirdi. Hər biri bir qəbiləni təmsil edən bu təmsilçilər burada yoldaşlarını təşkilatlandıracaq, həmçinin  Mədinədə öz tayfaları arasında bir özək olacaq və bununla da Mədinədə İslamın daha sürətlə yayılmasını təmin edəcəkdilər. Onlar da Əsad ibn Zürarə, Sad ibn Rəbi, Abdullah ibn Rəvaha, Rafi ibn Malik, Bəra ibn Marur, Abdullah ibn Amr, Übadə ibn Samit, Sad ibn Übadə və Münzir ibn Amr olmaq üzrə doqquz xazrəclini, Üseyd ibn Hudayr, Sad ibn Haysəmə və Rifaa ibn Abdulmünzir olmaqla üç esvlini, yəni on iki nəfərlik heyəti özlərini təmsil etmək üçün seçirlər. Məkkəli müsəlmanları şəxsən Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) təmsil edirdi.

Artıq məsələnin son nöqtəsi qoyulurdu ki, bu vaxt Abbas ibn Üba­də adlı biri irəli çıxır və öz yoldaşlarına belə səslənir:

− Ey Xazrəc camaatı! Siz bu adama beyət edərkən nə etdiyinizi bilir­sinizmi?

− Bəli, − deyirlər. Abbas ibn Übadənin məqsədi insanların Allah Rəsuluna daha möhkəm arxa olmasını təmin etmək idi və sözlərinə davam edir:

− Siz ağ və qara hər kəsi gözünüzə alır və bununla onlara müharibə elan etmiş olursunuz! Əgər siz mal-mülkünüz hədər gedib əyan-əşrəfiniz də müsibətlərə düçar olanda sözünüzün üstündə dura biləcəksinizsə, heç bir problem yoxdur. O vaxt dünya və axirət səa­dəti, demək ki, sizin olacaq. Amma sabah bir çətinliyə düşən kimi əhdinizə sadiq olmasanız, o vaxt həm bu dünyada, həm də axirətdə məhrumiyyətlərlə üzləşəcəksiniz.

− Biz mallarımızın hədər getməyi və böyüklərin müsibətlərə düçar olmağı bahasına olsa da, bu işə girir və  Allah Rəsulunu buna görə dəvət edirik.

Sonra Peyğəmbərimizə üz tutub:

− Əgər biz əhdimizə vəfa göstərsək, bunun əvəzində nə əldə edəcəyik, ey Allahın Rəsulu?− deyə soruşanda, Rəsulullah (sallallahu əleyhi və səlləm) tərəddüdsüz:

− Cənnət!− buyurur. Növbə son həmləyə gəlmişdi. Buna görə də böyük ehtiramla:

− Ey Allahın Rəsulu, uzat əllərini, Sənə beyət edəcəyik, − deyirlər.[4]