Səhabələr

Əqabə Beyətləri

Xeyli söhbətdən sonra Allah Rəsulu (s.ə.s.) onları beyətə dəvət edərək belə deyir:

− Gəlin, Allahdan başqasını Ona şərik qoşmamaq, oğurluq və zina etməmək, övladlarınızı öldürməmək, əl və ayaqlarınıza hakim olub aranızda böhtan toxumları əkməmək, yaxşı və gözəl olan hər şeydə Mənə itaət etmək məsələsində beyət edin! Bundan sonra sizdən kim əhdinə sadiq qalaraq vəfalı davranarsa, bilsin ki, onun mükafatını şəxsən Allah verəcək. Kim bundan sonra bir çətinliyə məruz qalar və təqib edilərsə, bu da onun üçün bir kəffarədir. Günahlarını örtüb gizli saxlayanın hökmünü Allah verəcəkdir. İstəyərsə, bağışlayar, istəyərsə, cəzasını verər.

Qarşılarında Bəşərin Əmini Allah Rəsulu dayanmışdı. Onları fəzilətə dəvət edirdi. Onların bu günə kimi başına nə gəlmişdisə, dəvət edildikləri məsələləri qulaqardına vurduqları üçün gəlmişdi. İndi isə qarşılarında Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi və səlləm) fəzilətə dəvətini qəbul edərək arzuladıqları keyfiyyəti əldə etmək fürsəti var idi.

Bütün məsələlər danışılmış və artıq ayrılıq vaxtı gəlib çatmışdı. Ancaq mədinəli ənsarı dərindən düşündürən başqa bir xüsus var idi. Onlar Rəsulullahla (s.ə.s.) bir yerdə olduqları vaxt ərzində İslama aid bəzi hökmləri öyrənmişdilər. Lakin bu, daim yenilənən və ehtiyac olduqca hər gün yeni bəyanla gələn bir din idi. Bundan başqa, Xazrəc və Evs qəbilələri arasında hələ də sülh və ittifaq təsis edilməmişdi. Aralarından bir nəfərin çıxıb onlara rəhbərlik etməsini digərləri qəbul etməkdə çətinlik çəkər və bu mövzu da aralarında yeni bir problemin əsasını qoya bilərdi. Onlar Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) ilə birlikdə olduqları birinci görüşdə  o günəcən  gələn ayələrə də vaqif ola bilməmişdilər. Deməli, onlara bir mürşid lazım idi. Ayrılmamışdan əvvəl fikirlərini Allah Rəsuluna bildirdilər. Hz. Məhəmmədin gözləri mədinəli müsəlmanlarla Mədinəyə qayıdacaq və hicrətdən əvvəl buranı mədəni bir şəhər halına gətirəcək bir adamı axtarmağa başlayır:

− Musab, − deyir Allah Rəsulu (s.ə.s.).

Bəlli idi ki, bu mürşid, dünən varlı ikən sırf müsəlman olduğu üçün evindən qovulan və hər cür imkandan məhrum edilən Musab ibn Umeyr olacaqdı.

Mədinəyə qığılcım düşmüşdü

Bu, əslində Musab üçün kədərli ayrılıq idi, o, sevimli Peyğəm­bərindən ayrı qalacaqdı. Amma vəzifə hər şeydən üstün idi. Musab Mədinəyə tərəf gedən həyəcan tufanı ilə birlikdə tərəddüdsüz yola çıxır. Mədinədə Rəsulullahı (sallallahu əleyhi və səlləm) o təmsil edəcək, Mədinəlilərə İslamı o öyrədəcəkdi. Necə şərəfli bir vəzifə idi ki, Musab hicrətdən əvvəl Mədinəni “müqəddəs köç”ə hazırlayacaq, bununla da mədəni Mədinənin bünövrəsini qoyacaqdı. Tək idi, amma təmsil etdiyi dinin gücü ilə birlikdə gedirdi.

Mədinədə Əsad ibn Zürarə qapısını onun üzünə açır. Evinə qəbul edir Musabı və birlikdə könüldəki gözəllikləri Mədinəyə yaymağın dərdinə dalırlar. Onlar gündəlik beş vaxt namazlarını burada qılır, hər gün yeni bir adama Allahın ayələrini oxuyur, dində kamilləşmək üçün mübarizə aparırdılar. Artıq Mədinəyə Allah adına bir qığılcım düşmüş və imanla bağlı yeni bir ocaq tutuşdurulmuşdu.