Əqabə Beyətləri

Üseyd birbaşa Sad ibn Muazın yanına gedir. Onlar da yığışıb Üseydin gəlişini gözləyirdilər. Onu görən kimi:

− And olsun ki, getdiyi kimi gəlmir, − deyir Sad. Sad vəziyyətin nə yerdə olduğunu artıq başa düşmüşdü. Gələr-gəlməz:“Nə etdin?”− deyə soruşur. Üseyd əvvəlcə heç bir problem olmadığını bildirir:

− Allaha and olsun ki, həmin iki adamla danışdım. Narahatçılığa heç bir səbəb yoxdur. Mən əvvəlcə onları qovdum, onlar isə mənə “İstədiyini edərik” cavabını verdilər.

Üseydin məqsədi Sadı Musabla görüşdürə bilmək idi. “İplərı bizim əlimizdədir, istəyirsən, bir sən də dinlə” demək istəyirdi. Çünki gözəlliyi bütün aydınlığı ilə görə bilmək ücün vasitəsiz görüşə ehtiyac vardı.

Vəziyyətin bu qədər yumşalması, əlbəttə ki, hamının ürəyincə deyildi. Aranı qatmaq istəyənlər də var idi. Üseyd elə oradaca Sadın zəif damarına toxunan sözlər işlədir. Sözdə iş cızığından çıxırdı və buna mütləq müdaxilə edilməli və son qoyulmalı idi.

Sad qövmünün böyüyü idi. Belə bir qarışıqlığa imkan verə bilməzdi. Əsəbindən damarları şişmiş, az qala partlayacaqdı. Üseydə də acığı tutmuşdu; Onu məsələni kökündən həll etməyə göndərmişdi! Amma o təslim olub qayıtmışdı. Bir də gəlib eşitdiyi gözəlliklərdən bəhs edirdi. Artıq məsələni özü həll etməli idi. Nizəsini götürüb birbaşa Musabın yanına gedir. Hiddətlənmişdi. O qədər acıqlı idi ki, agzına gələni danışırdı. Əvvəlcə Musabı aralarına gətirən xalası oğlu Əsada yönəlib qəzəblə:

− Qohum olmasaydıq, canını əlimdən qurtara bilməzdin, − deyir. Musaba təhdidlər yağdırandan sonra ətrafdakılara qışqırırdı. Tufanlı dünyasında dalğalar sakitləşmək bilmirdi.

Musabda isə heç bir dəyişiklik hiss olunmurdu... Yenə təmkinini qoruyub saxlayırdı. Çünki ölumdən qorxusu yox idi. Onu öldürməyə gələnlərə də həyat bəxş etmək üçün bir fürsət axtarırdı:

− Nə olar, bir az qulaq as! Əgər bəyənsən, qəbul edərsən. Xoşuna gəlməsə, onda istədiyini edərsən, − deyir əvvəlki mülayimliklə...

Həqiqətən də, heç nə dəyişməyəcəkdi. Qərar yenə Sadın özünə aid idi:

− Düz deyirsən, − deyir. Çünki istəmədiyini ona zorla qəbul etdirəcək adam hələ anadan olmamışdı. Nizəsini bir kənara qoyub oturur və Musaba qulaq asmağa başlayır. Elə Musabın “Bismillah”ına vurulmuş, sözün başında məftun olmuşdu. Üzü nur saçırdı. Söz qurtarmamış o da Üseyd kimi soruşur:

− Bu dini qəbul edib təslim olmaq istədiyiniz vaxt nə edirsiniz?