Səhabələr

Əqabə Beyətləri

Musab (r.a.) eyni şeyləri ona da başa salır. Qüsl, təmizlik, kəlmeyi-tövhid və namaz!...

Məhz haqpərəstlik, haqqa arxa olmaq bu idi. Hər şey ortada idi və həqiqəti olduğu yerdə qəbul etmək ayrı bir məziyyət idi. Çünki küfrün bəhanə gətirəcək bir məntiqi yox idi... Qalmamışdı, ola da bilməzdi... Artıq o da Musabın dizinin dibində qövmünün qapalı qəlbinə yol axtarmaq barədə düşünəcəkdi.

O da qövmünün yanına getdiyi kimi qayıtmırdı... Onun da bu dəyişikliyini çoxdan başa düşmüşdülər. Eyni təlaşı o da keçirməyə başlamışdı. O günə kimi fərqinə varmadığı bir sərvəti tapmışdı və bunu, tanıdığı bütün insanlarla bölüşməli idi!..

Onun gəlişini maraqla gözləyənlərə nəsə demək lazım idi. Qəbiləsindən bir nəfər də olsa, itki vermək istəmirdi. Əvvəlcə onlardan soruşur:

− Məni aranızda necə tanıyırsınız?

Hamı bir ağızdan onun pak və təmiz olduğunu deyir. Sad bu mövqeyini təzə tanış olduğu imanı üçün bir vasitəyə çevirmək istəyirdi. Mənbəyindən aldıqlarını onlara da söyləyir və sonra da oradakıları iman gətirməyə dəvət edir. Hər şeyini ortalığa qoyur və sonra da əlavə edir:

− Əgər Allah və Rəsuluna inanmasanız, istər qadın, istər kişi, hamınızla danışmaq mənə haram olsun. Üseyd və Sad kimi böyüklər İslamı qəbul etdiyi halda, qalanları bunu heç qəbul etməyə bilərdimi? Mədinə əhli bir-birinə baxırdı. Bu günə kimi onlara başçılıq edənlər gedib təslim olmuşdularsa, onlara da geridə qalmaq yaraşmazdı:

− Gəlin, birlikdə Musabın yanına gedək, biz də müsəlman olaq, − səsləri yüksəlirdi Mədinədə.[1]

Mədinə çox bərəkətli idi. Hər gün bu gün kimi səmərəli bir hal almışdı. Musabın xəbəri işıq sürəti ilə yayılırdı. Qısa müddətdə Mədinədə bir neçə qəbiləni çıxmaq şərtilə, içində müsəlman olmayan ev qalmamışdı. Musab (r.a.) bu evlərə bir-bir baş çəkir və könlünün zənginliklərini onlarla bölüşüb insanları “ənsar” olmağa hazırlayırdı. Mədinə sürətlə mədəni bir havaya bürünürdü.

Nur artıq Mədinədən kənara da yayılırdı. Hz. Musab ətrafdakı qəbilələrə də baş çəkir, onlara da eyni gözəllikləri aparırdı. Çünki Peyğəmbərimiz də eyni cür hərəkət etmiş, bir tərəfdən məkkəlilərə dini təbliğ edərkən, digər tərəfdən də ətrafdakı qəbilələrə İslamı çatdırmışdı. Onu (sallallahu əleyhi və səlləm) təmsil edən Musab (r.a.) da fərqli hərəkət etməməli idi və etmirdi də...

Bir gün Musab (r.a.) Allah Rəsuluna (s.ə.s.) məktub yazaraq bir tələblə bağlı necə hərəkət etməyi soruşur. Peyğəmbərimiz ona göndərdiyi cavabında cümə namazını başa salır və onlar da Sad ibn Heysəmənin evinə yığışıb ilk dəfə cümə namazını qılırlar. Bu, Mədinədə qılınan ilk cümə namazı idi.

Mədinəli müsəlmanların Əqabədə Rəsulullaha (sallallahu əleyhi və səlləm) söz vermələrinin üstündən artıq bir il ötmüşdü. İndi mədinəli müsəlmanlar bir yerə yığışanda böyük bir izdiham əmələ gəlirdi. Bunların hamısı çox gözəl hadisələr idi. Amma ayrılığa dözmək də mümkün deyildi. Rəsulullahın (s.ə.s.) Məkkədə qatlaşdığı çətinlikləri də bilirdilər və:

− Məkkə dağlarının arasında zülmə məruz qalmasına, sıxıntılı günlər yaşamasına daha nə vaxta kimi göz yumacağıq? − deyirdilər. Halbuki, Mədinə daha munis və daha səmimi idi, Allah Rəsuluna (sallallahu əleyhi və səlləm) qucağını açmışdı. Bu cür olmazdı. Necə olursa-olsun, yollar birləşməli və bu həsrət sona çatmalı idi. Bunun üçün ortada iki alternativ var idi: ya onlar Məkkəyə gedib orada Ona camaat olacaq, ya da Onu Mədinəyə dəvət edərək başlarının tacı edəcəkdilər. Hər iki yolda müəyyən çətinliklər var idi. Amma bütün sıxıntılar nəzərə alınaraq məsələ aydınlaşdırılmalı və bu ayrılıq mütləq qurtarmalı idi.