Ayrılıq vaxtı yaxınlaşarkən…

Qüruba doğru

Bir tərəfdə bu mücadilə, hərəkat davam edirdi, amma Allah Rəsulu (s.ə.s.) çoxdan əshabı ilə vidalaşmağa başlamış və üzünü "Rəfiqi- Alaya" (Ən yaxşı, ən yüksək dost – Allah (c.c.)) çevirmişdi. Bir ildir, bu vidanın işarələrini verirdi. Hz.Muazı Yəmənə göndərərkən söylədikləri, vida həccində əshabıyla halallaşması bu ayrılığın əlamətləri idi.

Bu ilin ramazan ayında iyirmi gün etiqafa (Etiqafa çəkilmək – ramazan ayının son on günündə dünyəvi işlərdən ayrılıb Allaha ibadət etmək deməkdir.) çəkilmişdi. Halbuki əvvəlki illərdə adətən on günlük etiqafa girərdi. Eyni zamanda Cəbrail gəlmiş və bu il iki dəfə qarşılıqlı olaraq Quranı müqabilə edib bitirmişdilər.

Əshabını əmanət etdiyi Uhudu ziyarət etmişdi. Bu sırada ətrafında olanlarla vidalaşdığı kimi, onlarla da – Uhudun şəhid sakinləri ilə salamlaşıb danışır və dönə-dönə vidalaşırdı. Onlarla vidalaşdıqdan sonra minbərə çıxıb əshabına səslənmişdi:

– Şübhə yoxdur ki, Mən sizə qovuşmaq arzusundayam. Sizin şahidiniz Mənəm. Allaha and olsun ki, bu anda Mən hovuzuma tamaşa edirəm. Sanki, Yer üzünün xəzinələrinin açarlarının Mənə təslim edildiyini görürəm. Vallah, Mən Məndən sonra sizin şirkə girəcəyinizdən deyil, şirk ətrafında bir-birinizlə vuruşacağınızdan qorxub əndişə edirəm.^[5]

Səfər ayının son bazar ertəsi idi. Bir səhabəsi üçün son vəzifəni əda etmək məqsədilə yenə Cənnətül-Baqiyə gəlmişdi. Bura əmanət etdiyi səhabələrini də unutmur. Onların yanına gedir, sanki, hər biri ilə danışıb halallaşır. Bu halallaşmadan sonra yanında olan azadlısı Əbu Müveyhibəyə səslənir:

– Ey Əba Müveyhibə! Bu anda Mənə dünya həyatının xəzinələrini çatdıran açarlarla, burada əbədi qalma imkanı, sonra isə cənnət vəd edildi və Mən Rəbbimə qovuşmaq və cənnətlə bunlar arasında seçim etməkdə sərbəst buraxıldım!

Belə bir seçimdən məmnunluğunu dilə gətirmək istəyən azadlı Əbu Müveyhibə:

– Anam-atam Sənə fəda olsun, ya Rəsulullah! – deyir, – əvvəlcə dünya həyatının xəzinələrinə çatdıran açarları və burada əbədi qalmağı, daha sonra isə cənnəti seç!

O isə seçimini çoxdan etmişdi:

– Vallah, ey Əba Müveyhibə! Mən Rəbbimə qovuşmağı və cənnəti seçdim!

Geri qayıdanda şiddətli baş ağrıları başlayır, hərarəti də yüksəlir. Hətta vücudunun hərarəti başının sarığından kənarda hiss olunurdu.

Görünür, tezliklə keçib gedən xəstəlik deyildi. Xəstəliyi əsnasında on bir gün namazlarını əshabı ilə birlikdə qılır.

Hər hərəkəti, hər halı ilə ədəb və həya dərsi verirdi. Xəstəliyin şiddətləndiyi bu dönəmdə üzünü ətrafına yığışan Əzvaci-Tahirata (pak zövcələrinə) tutur və:

– Sabah Mən haradayam? – deyə soruşur.

Haldan anlayan insanlar idi  və hamısı birdən öz haqlarından imtina etdiklərini və bundan sonra Allah Rəsulunun Hz. Aişə anamızın evində qalmasını istədiklərini deyirlər.

Ayaq üstə çətinliklə durur, güclə yeriyirdi. Buna görə bir qoluna Fadl ibn Abbas, digərinə isə Hz.Əli girir, Hz.Aişənin evinə aparırlar. Son günlərini burada keçirəcəkdi.

Çərşənbə günü xəstəliyi daha da şiddətlənir, artan hərarətdən huşunu itirir. Bu halda belə əshabından ayrı qalmaq istəmirdi. Bir qədər özünə gələn kimi:

– Müxtəlif quyuların suyundan yeddi dəfə üstümə tökün, çünki Mən insanların arasına çıxıb onlarla əhdləşmək istəyirəm, – deyir.

Dediyini edirlər, bir qədər özünə gələndən sonra:

– Artıq bəsdir! Artıq bəsdir! – deyir və çətinliklə ayağa qalxıb məscidə yönəlir və burada:

– Ey insanlar! Mənə yaxınlaşın! – deyə səslənir, səhabələrini yanına çağırır. Görünür, vacib sözü vardı və əshabının diqqətini də bu məsələyə çəkmək istəyirdi. Əvvəlcə onlara digər ümmətlərin yol verdiyi xətalardan, yanlışlardan danışır. Daha sonra da:

– Əsla Mənim məzarımı ibadət edilən bir bütxanəyə çevirməyin! – deyə xəbərdarlıq edir.

Üzündə yaxın ayrılğın həyəcanı sezilirdi, buna görə də hər kəslə halallaşmağa  başlamışdı:

– Sizdən kimi incitmişəmsə, bu da mənim kürəyim. Gəlsin dəyənəyi ilə kürəyimə vuraraq haqqını alsın! Kimə ağır söz demiş və kimin könlünü qırmışamsa, gəlsin ürəyindən keçəni Mənə desin, haqqını alsın, – buyurur.

Deyir, amma heç kimdən səs çıxmır. Lakin Rəsulullah israrında qərarlı idi. Günorta namazını qıldıqdan sonra eyni istəyini bir daha təkrar edir. Bu dəfə biri ayağa qalxır və Onda üç dirhəm alacağı olduğunu söyləyir. Bunun cavabında əmisi oğluna səslənib:

– Onun dediyini ver, ey Fadl! – buyurur.

Ardından da ənsar haqqında bunları deyir:

– Sizə ənsarın qədir-qiymətini bilməyi vəsiyyət edirəm. Çünki onlar gözümün nuru, göz bəbəklərimdir. Onlar vəzifələrini layiqincə yerinə yetirmişlər və bunun mükafatını da alacaqlar. Artıq insanlar çoxalmış, ənsar isə azlıqda qalmışdır. Onlar xörəkdəki duz kimidir. Sizdən hər kim onların başında əmir olsa, onlardan fayda və ya zərər görsə, yaxşı və faydalı olanları qəbul etsin və xoşuna gəlməyən bir münasibət görərsə, bağışlayıcı olsun.

Davam edir:

– Şübhə yoxdur ki, Allah qulunu dünya həyatının gözəllikləri və ya dərgahındakıları seçməkdə sərbəst buraxdı. Qul Allah qatında olana üstünlük verdi.

Hələ cümlələrini tamamlamamışdı ki, ilk günlərdən yanında olan sadiq dostu Hz.Əbu Bəkrin dayandığı yerdən fəryad qopur:

– Anamız-atamız Sənə fəda olsun, ya Rəsulullah! – deyirdi kimsə.