Əbu Bəkir əs-Siddiqin nəsəb (soy-kök, şəcərə) elmində, Ömər ibn Xəttabın heybətdə, Osman ibn Affanın Quran oxumaqda, Əli ibn Əbi-Talibin məhkəmə işlərində, Müaviyənin düzgün qərarlar verməkdə, Əbu Ubeydə ibn Cərrahın əmanətə riayətdə, Əbu Zərrin doğruluqda, Übey ibn Kabın Quranı bilməkdə, Zeyd ibn Sabitin miras məsələlərində, İbn Abbasın Quranın təfsirində, Amr ibn Asın dühada və Əbu Musa əl Əşarinin qəlb hüzurunda tayı-bərabəri yox idi.[1]
[1] Qalaqaşəndi, Sübhül-əşa, 1/453; Kəttani, Ət-təratibül-idariyyə, 3/193
