Hicrət İzni və Qureyşin Təlaşı

Çünki bu yol bundan əvvəlki peyğəmbərlər də daxil olmaqla bütün saleh insanların  yolu, cihadın başqa bir şəkli idi və savabını da təsəvvür etmək mümkün deyildi. Elə isə hələ işin başlanğıcında hamını bu məsələdən agah etmək lazım idi. Və bu əsnada Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) belə buyurur :

− Əməllər ancaq niyyətlərə görə dəyər qazanır. Hər kəsin niyyəti nədirsə, əlinə də həmin şey keçəcək. Hər kimin hicrəti Allahın və Onun Rəsulunun razılıq və məmnunluğunu qazanmaq üçündürsə, onun hicrəti Allah və Rəsulu yolunda edilmiş sayılır. Hər kim də  bir dünya mənfəəti və ya evlənəcəyi bir qadından ötrü hicrət edirsə, onun hicrəti də niyyətinə görədir.^[9]

Hicrət ağrıları

Artıq yeni bir mərhələ başlanırdı. Gedə bilən hər kəs qısa vaxtda yola çıxacaq və yeni bir  məkana, başqa sözlə, yeni bir dünyaya gələcəkdi. Amma bu, güman edildiyi qədər də asan gerçəkləşməyəcəkdi.

Əlbəttə, Qureyş bunu belə asanlıqla qəbul etməzdi və etməyəcəkdi də. Hicrət xəbərini alan Qureyş bunun qarşısını almaq üçün hər cür tədbirə əl atacaq, ovucları içindəki müsəlmanların başqa yerdə məskunlaşaraq nəzarətdən çıxmasına razı olmayacaqdı. Daha əvvəl iki Həbəşistan hicrətinin qarşısını ala bilmədiklərinə görə, yanıb-tökülür və hər halda İslamın başqa dünyaya yayılmasının önünü kəsmək məqsədilə əllərindən gələni etmək istəyirdilər.

Buna görə də, yolları kəsmiş və qarşılarına çıxan müsəlmanları geri qaytarmağa çalışırdılar. Bəzilərini həbs edir və müxtəlif işgəncələr verir, bir tərəfdən də İslamdan imtina etmələri üçün onlara təzyiq göstərirdilər. Hətta Mədinəyə çatıb şəhərə girmək üzrə olanları da tutub geri qaytaranlar vardı. Qısası, Məkkənin kafir və zalımları öz “vəzifələrini”  qüsursuz şəkildə yerinə yetirir və bununla da cəhənnəmin lüzumsuz olmadığını göstərirdilər.

Əbu Sələmə və ailəsi

Mədinəyə ilk hicrət edən Əbu Sələmə idi ki, o, eyni zamanda,  Həbəşistana hicrətdə  də iştirak etmişdi. Həyat yoldaşı Ümmü Sələmə və oğlu Sələmə ilə birlikdə yola düzəlmiş, Mədinəyə doğru irəliləyirdi. Ancaq Qureyş bundan xəbər tutub yolda qarşılarını kəsir:

− Yaxşı, səni başa düşdük. Buranı tərk edib gedirsən. Ancaq uşağını və xanımını aparmaq nəyə lazımdır? − deyir, onların getməyinə imkan verməyəcəklərini bildirirlər. Bir tərəfdən də dəvənin ovsarını onun əlindən alıb Ümmü Sələmə ilə qucağındakı Sələməni dəvədən çoxdan düşürtmüşdülər. Bu bir ailə faciəsi idi. Sələmənin qohum-əqrabası körpə Sələməyə sahib çıxdığı halda, Ümmü Sələmənin qəbiləsi onun (ananın) uşağı ilə birlikdə getməsini istəmirdi. Aralarında böyük mübahisə meydana çıxır... Nəticə olaraq, Abduləsədoğulları körpə Sələməni, Müğirəoğulları isə ana Ümmü Sələməni götürüb öz tayfalarının yanına apardılar. Əbu Sələmə “əmin-amanlığa doğru addımlayıram” düşüncəsi ilə hicrət edərkən başına gələn bu faciəvi hadisənin şokunu yaşayırdı. Əlacsız idi, geri qayıtsa da, bir şey edə bilməzdi. Bir anda ailəsi dağılmış və hər bir ailə fərdi üçün ağrılı-acılı günlər  başlanmışdı.