Mədinə vəsiqəsi – İlk Konstitutsiya

− Yalan danışırsan, − deyirlər.

Artıq bu yəhudilərdən yaxşı heç nə gözləmək olmazdı. Buna görə də, Abdullah Rəsulullaha (sallallahu əleyhi və səlləm) deyir:

− Budur, ey Allahın Rəsulu! Vəziyyət gördüyün kimidir.  Mən bunların yalançı, ikiüzlü, dönük və böhtançı adamlar olduğunu əvvəlcədən demişdim.

Cəbrail də gəlmiş və özü ilə bu ayəni gətirmişdi:

– Kitab (Tövrat və İncil) verdiyimiz şəxslər onu (Muhəmmədi) öz oğullarını tanıdıqları kimi tanıyırlar. (Buna baxmayaraq) onların bir qismi, şübhəsiz ki, həqiqəti bilə-bilə gizlədir.^[21]

Ayədə şəxsən Allah Rəsulunun adının qeyd edilməyərək “Onu” kimi göstərilməsi işarə edir ki, əhli-kitab tamamilə ən sonda gələcək peyğəmbər nəzərdə tutularaq “O” deyiləndə həmişə Tövratda və İncildə adı qeyd edilən Şəxsi başa düşürdü. O da, şübhəsiz ki, Hz. Məhəmməd (sallallahu əleyhi və səlləm) idi. Onu öz övladlarından daha yaxşı tanıyırdılar.

Bir gün Hz. Ömər (r.a.) Abdullah ibn Salamdan soruşur:

− Allahın Rəsulunu öz övladın kimi tanıyırdınmı?

Abdullah tərəddüdsüz cavab verir:

− Öz övladımdan da yaxşı tanıyırdım.

Necə ola bilərdi? Bir insan bu qədər qəti danışa bilərdimi? Amma Abdullah haqqı təmsilin timsalı idi və heç yerdə bunu deməkdən çəkinmirdi. Hz. Ömər isə onun qənaətindəki qətiyyəti ayrıca təsdiq etdirmək istəyirdi. İkinci dəfə soruşur:

− Necə yəni?

Yenə polad kimi möhkəm səslə arxayın bir cavab gəlir:

− Övladımla bağlı şübhə edə bilərəm. Bəlkə, xanımım məni aldatmışdır. Amma Allah Rəsulunun sonuncu Peyğəmbər olmasına zərrə qədər şübhəm yoxdur.

Bu cavab Hz. Öməri elə sevindirir ki, ayağa durub Abdullah ibn Salamın başından öpür.^[22]

Din təəssübkeşliyi

Tayfasının təzyiqləri Abdullah ibn Salamı göz açmağa qoymurdu. Əvvəllər birlikdə olduğu yəhudi alimlərinin təzyiqlərindən xilas ola bilməmişdi və hər dəfə onun beynini qarışdırmaq üçün ağlagəlməz oyunlar qururdular. Xüsusilə də, Huyey ibn Əhtab, Kab ibn Əsəd, Əbu Rafi, Eşya və Şəmvil ibn Zeyd kimi yəhudi əyanlar Abdullah ibn Salamı bir küncə sıxışdırmaq üçün çox ciddi səy göstərirdilər. Göz görə-görə həqiqəti ört-basdır etməsini istəyir və bunu etməyəcəyi təqdirdə baş verəcək işlərə görə məsuliyyət daşımayacaqlarını deyərək ondan imandan əl çəkməyi tələb edirdilər.

Bir gün onu yenə sıxışdırmışdılar. Husayn bildiklərini onlara xatırlatmasına cavab olaraq:

− Peyğəmbərliyin ərəblərin arasında olması mümkün deyil. Sənin sahibin ancaq hökmdar ola bilər, − demişdilər. Əslində, onlar bu sözləri ilə Allah Rəsulunun gözlənən Peyğəmbər olduğunu qəbul edirdilər, amma içində olduqları qatı qəbilə təəssübkeşliyini sındırıb Peyğəmbərin onlardan kənar bir yerdən zühur etməsini heç cür həzm edə bilmirdilər.

Uzun-uzadı söhbət bir nəticə verməmiş və ara qızışmışdı. Sanki “nə olacaqsa, olsun” deyirdilər. Bunun üçün də özləri Allah Rəsulu ilə görüşüb Abdullaha da haqlı olduqlarını sübut etmək üçün bir ssenari axtarışına başlayırlar. Abdullahın heç bir tərəddüdü yox idi. Dərhal özlərini Hz. Məhəmmədin  (s.ə.s.) hüzuruna çatdırırlar.

Ondan (sallallahu əleyhi və səlləm) əvvəlcə Zülqərneyn haqqında soruşurlar. Bilməyəcəyinə arxayın idilər. Bununla da Abdullah kimi fikirləşənlərə özlərinin doğru (!) olduğunu isbat edəcəkdilər.

Rəsulullah Allahın nazil etdiyini onlara danışır; eynilə Qureyşə danışdığı kimi... Çünki onlar Nadr ibn Haris və Ukbə ibn Əbi Muayt kömək istəməyə gələndə qureyşlilərə yol göstərmiş, Peyğəmbəri fikrindən daşındırmaq üçün bir neçə sual öyrətmişdilər...

Eyni cavabı almışdılar və deyəcəkləri heç nə qalmamışdı. Ancaq qayıdıb getmək fikirləri də yox idi. “Mən olmadığım yerdə başqası da yaşamasın!”məntiqi ilə hərəkət edirdilər və tükürpədici bir sual verirlər:

−Ey Məhəmməd! Bax, bu Allah bütün məxluqatı yaratdı, bəs Allahı kim yaratdı?

Allahı tanıyıb Ona qulluq etdiklərini deyən adamların belə bir sual verməyi qədər də axmaqlıq ola bilməzdi. Haşa, Allahın yaradılmağa nə ehtiyacı vardı ki! Həm də sonradan yaradılanın Tanrı olması mümkün idimi? Yəni bunlar Onun qüdrətindən o qədər xəbərsiz idilər? Sanki Hz. Musa da daxil olmaqla əvvəlki peyğəmbərlər və ümmətləri arasında baş verənləri bilənlər bunlar deyildilər. Görünür, Tövratı da oxumurdular.

Allah Rəsulu çox mütəəssir olmuş, üzünün rəngi dəyişmişdi, yerində dayana bilmirdi. Necə olurdu ki, Uca Allaha belə dil uzadılırdı? Həm də Onu tanıdığını söyləyənlər tərəfindən... Onlar aləmlərin Rəbbini nə hesab edirdilər ki, məhdud ağılları ilə Ona libas biçməyə çalışır və öz düşüncələrinə görə, bununla qarşılarındakı insanı çətin vəziyyətdə qoyurdular!..

Ona (s.ə.s.) təskinlik vermək üçün Cəbrail özünü çatdırır və:

− Təmkinlə, ey Məhəmməd, − deyərək yol və üslub tövsiyə edirdi. Soruşduqlarının cavabını “İxlas” surəsi verirdi və onu oxuyur:

− De: “O Allahdır və Birdir...”

Gələnlər yalnız özlərini təmsil etmirdi. Əsrlər boyunca davam edəcək imanla inkarın mübarizəsində sonrakıların qarşısına da bu cür uyğunsuzluqlar çıxacaqdı və Onun bu vəziyyətdə davranışı sonrakılara da nümunə olmalı idi. Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) belə buyuracaqdı:

− Çox keçməz ki, insanlar öz aralarında mühakimə aparmağa başlayar və işi o həddə çatdırarlar ki, bəziləri “Allah varlığı yaratdı, bəs Allahı kim yaratdı?” deməyə başlayar.

Belə suallarla qarşılaşanlar üçün də Allah Rəsulu “İxlas” surəsini oxumağı və həmin gün Cəbrailin ona dediyi kimi təmkinli olmağı ümmətinə tövsiyə edəcəkdi. Çünki bu, şeytana xas bir fikir idi və belə bir vəziyyətdə şeytandan Allaha sığınmaq üçün iradə və dəyanət nümayiş etdirilməli idi.

Bəni Qaynuqalılar hədlərini aşıb bu çirkin hərəkətlərinə davam edirdilər:

− Ey Məhəmməd! Bizə de görək, O, necə yaradılmışdır? Qolları, ayaqları necədir?

Məclis buz kimi olmuşdu. Görünür, bu adamlar deyilənlərə qulaqlarını tıxamışdılar və heç nə eşitmək istəmirdilər. Gör, nədən bəhs edirdilər? Allahı, haşa, qonşuluqdakı bir adam kimi görürdülər, yoxsa Allah Rəsulunu qəzəbləndirmək niyyəti ilə səs-küy salırdılar?..

Hz. Məhəmməd (s.ə.s.) artıq yerində dayana bilmirdi. Hirsindən damarları şişmişdi, üzündən qəzəb oxunurdu. Onun ürəyi Allaha həqarət edilməsinə dözə bilməzdi. Cəbrail yenə yanında idi. Eyni tövsiyələrini təkrar edir, ardınca da bu ayələri gətirir:

– (Müşriklər) Allahı lazımınca qiymətləndirmədilər (uca tutmadılar). Halbuki qiyamət günü yer bütünlüklə Onun ovcunun içində olacaq, göylər isə Onun sağ əli ilə büküləcəkdir (yerin də, göyün də hökmü ancaq Allahın əlindədir, bütün kainat Allahın qüdrətinə tabedir). (Allah müşriklərin Ona) aid etdikləri sifətlərdən tamamilə uzaq və ucadır!^[23]