O fərqli idi
Məhz bu ilklərin təmsilçisi olan Hz. Xədicənin müstəsna vəfası vardı meydanda..! Vəfa əhli bunu unudardımı? İllər keçəcək, başqa bir vəfa timsalı Aişə anamız ilklərin vəfasını bu sözlərlə dilə gətirəcəkdi:
“Rəsulullahla ailə quranda Xədicə vəfat etmiş olsa da, heç bir qadını Rəsulullaha onun qədər qısqanmamışam. Çünki Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) həmişə ondan söz açır və Onu daim ehtiramla, gözəl sözlərlə anırdı. Nə vaxt bir qoyun kəsirdi, bir hissəsini də Xədicənin yoldaşlarına göndərirdi”.
Çünki sevən sevdiklərinin sevdiyini də sevir, onları da unutmurdu. Sevdiyinin yaxınlarına da ehtiram göstərir, otursun deyə altındakı döşəkçəni uzadırdı. Niyə belə etdiyini soruşanlara da:
– Mən onun sevdiklərini də sevirəm, – buyururdu.
Bir dəfə Hz. Xədicənin bacısı Halənin evə girmək üçün icazə istədiyini eşidir. Səsini və icazə istəməsini Hz. Xədicəyə o qədər oxşatmışdı ki, həyəcanla ayağa qalxıb:
– Aman, Allahım! Bu Huveylidin qızı Halədir! – demişdi. Onun bu həyəcanını görən Aişə anamız isə qadın təbiətinə xas qısqanclıqla neçə il əvvəl vəfat etmiş bir insana bu qədər bağlılığın səbəbini soruşmuşdu. Bir mənada Allahın Ona daha xeyirli qadınları nəsib etdiyini dilə gətirir və bu qədər bağlılığı bir az çox görürdü. Bəlkə də, bu, Xədicənin dəyərini, böyüklüyünü Allah Rəsulunun dilindən aləmə elan etmək üçün şərait hazırlamaq idi..!
Allah Rəsulu isə bundan məmnun qalmadığını bildirmiş, “Onun tayı-bərabəri varmı?” sözləri ilə başladığı cümlələrini belə bitirmişdi:
– Allaha and olsun ki, Allah mənə ondan daha xeyirlisini verməmişdir. İnsanlar məni qəbul etməyəndə o, mənə inandı. İnsanlar məni təkzib edəndə, o təsdiq etdi. İnsanlar məni hər şeydən məhrum edəndə o, sərvəti ilə mənə dəstək oldu. Və Allah onun vasitəsilə mənə övlad nəsib etdi.
Məsələ aydınlaşmışdı; ağıllı və bəsirətli Hz. Aişə anamız da dərhal üzr istəmiş və Xədicə haqqında bir daha mənfi bir şey deməyəcəyinə söz vermişdi.
