Xeybər

 Əsirlər

Xeybərdə əsir alınanlar arasında əmisi qızı ilə birlikdə Hz.Harunun^[15]  nəslindən olan Huyeyy ibn Ahtabın qızı Safiyyə^[16] validəmiz də var idi. Kinanə ibn Əbil-Huqayqla Xeybər döyüşündən qabaq ailə qurmuş, onun öldürülməsi ilə də dul qalmışdı.

Rəsulullahın (s.ə.s.) elçi kimi ətraf ərazilərə göndərdiyi Dıhyətül-Kəlbi (o Dıhyətül-Kəlbi ki, çox zaman Cəbrail onun surətində gəlirdi) Allah Rəsulunun hüzuruna gəlib bir nəfər əsir istəyir. Rəsulullah izin verincə gedib Safiyyə validəmizi götürür. Bunu görən bir səhabə dərhal Allah Rəsulunun hüzuruna gəlib:

– Ya Rəsulullah! Bəni-Qureyzə və Bəni-Nadirin xanımı və onların rəisi Huyeyy ibn Ahtabın qızını Dıhyəyə vermək, vallah, uyğun olmaz. Onu ancaq Sən almalısan, – deyir.

Səhabə doğru söyləyirdi. Belə bir seçim eyni zamanda Xeybəri içəridən fəth etmək demək idi və buna görə də Rəsulullah Hz.Dıhyəni çağıraraq Hz.Safiyyənin yerinə başqa bir əsir götürməsini istəyir. Daha sonra da Hz.Bilala səslənərək onları hüzura gətirməyi əmr edir.

Bu tərəfdə isə Safiyyə validəmiz baş verənləri diqqətlə izləyirdi. İçindəki hiss, sanki, zifaf gecəsi (gəlinlə bəyin görüşdüyü ilk gecə) gördüyü yuxunun çin olacağını deyirdi. Çünki Kinanə ibn Əbil-Huqayqla ailə qurduğu gecə röyasında Mədinə tərəfdən bir ayın gəlib qucağına düşdüyünü görmüşdü. Hətta səhər olunca bunu Kinanəyə danışmış, Kinanə də bərk hirslənmiş və:

– Yoxsa sənin niyyətin Hicaz hökmdarı Məhəmmədə getməkdir? – deyə sərt reaksiya vermişdi. Bununla da kifayətlənməyib bir şillə ilə üz-gözünü göyərtmişdi.^[17]

Bu vaxt Hz.Bilal gəlib onları Rəsulullahın hüzuruna aparacağını deyir. Peyğəmbərlər nəslindən olan Safiyyə validəmiz atasından eşitdiyi axırzaman peyğəmbərinin pak hərəminə girmək üzrə idi!

Bu zaman əshab Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi və səlləm) bir incəliyinə şahidi olur. Belə ki, Hz.Bilal onları hüzura gətirərkən iki xeybərli cəsədin yanından keçirir və ölüləri görən Safiyyə validəmizin əmisi qızı qorxur, qışıqırmağa başlayır. Bunları Allah Rəsulu da eşidir. İnsanlara gərəksiz yerə acı çəkdirməyin doğru olmadığını söyləyir və Hz.Bilal gələn kimi ona:

– Ey Bilal! Səndə heç mərhəmət duyğusu yoxdurmu ki, bu qadıncığazları meyidlərin yanından keçirirsən?! – deyir.

Allah Rəsulu hüzuruna gələn Safiyyə validəmizə İslam haqqında danışır və İslamı qəbul etməkdə sərbəstlik verir. Əgər qəbul etsə, onunla evlənəcəyini, qəbul etməsə, azad edib qövmünün yanına göndərəcəyini deyir. Safiyyə validəmiz:

– Ya Rəsulullah, – deyə sözlərinə başlayır. Belə bir müraciət elə Onu qəbul etmək demək idi, – buraya gəlməmişdən, Sən də məni İslama dəvət etməmişdən öncə, onsuz da mən müsəlman olmağı arzulamış və Səni də təsdiq etmək istəmişdim. Artıq mənim nə yəhudilikdə bir əməlim, nə də orada bir yaxınım var! Yəni indi Sən küfrlə İslamdan birini seçmək məsələsində məni sərbəst buraxırsan və mən də Allah Rəsulunu seçirəm. Allah və Rəsulu mənə hüriyyətimdən də, qövmümün arasına qayıtmağımdan da xeyirlidir!

Bu sözlərdən sonra Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) Hz.Safiyyə validəmizi azadlığa qovuşdurub zövcəliyə qəbul edir. Hz.Safiyyə çin olan yuxunun sevinc və süruru ilə o günəcən yaşadığı bütün sıxıntıları unudur! Onu Ənəs ibn Malikin anası Ümmü Süleym validəmiz hazırlayır.

Axşam olub çadıra girəndə bayırda bir nəfərin ayaq səsləri eşidilir. Xeybərdə əri və atası da daxil, qövmündən bir çox insanın öldürülən bir qadının – Safiyyə validəmizin Rəsululaha bir zərər yetirməsindən əndişələnən Əbu Eyyub əl-Ənsari qılıncına qurşanmış və hər ehtimala qarşı Rəsulullahın çadırı yanında keşik çəkmək istəmişdi. Çölə çıxan Allah Rəsulu (s.ə.s.) onu qılıncına qurşanmış görüb:

– Bu nədir, ya Əba Əyyub? – deyə səslənir.

– Ya Rəsulullah! Bu qadının Sənə bir zərər verəcəyindən narahat oldum. Çünki o, atası, əri və qövmü Xeybərdə öldürülən bir qadındır, həm də küfrdən yenicə çıxmışdır! Onun Sənə bir şey edəcəyindən qorxdum, – deyir.

Təqdirlayiq hərəkət idi və Allah Rəsulu da əllərini açıb Əbu Əyyuba dua edir:

– Allahım! Gecənin bu vaxtında Əbu Eyyub Məni necə qorumaq istəmişdirsə, Sən də onu qoru!