İkinci Bədir

Haris ibn Əbi Dirarın gəlişi Mədinəyə hücum edib müsəlmanların kökünü  kəsmək xəyalları qurarkən qəflətən qarşısında  Allah Rəsulu və İslam əsgərlərini görərək pərişan olan və etibarı ilə yanaşı, var-dövlətini də itirən  Haris ibn Əbi Dirar qızı Hz.Cüveyriyyəni "əsarət"dən qurtarmaq üçün özü ilə götürdüyü dəvələrlə  Mədinəyə üz tutur. İstədikləri qədər dəvə verib qızı ilə geri qayıtmağı düşünürdü. Nəhayət, Aqiq vadisinə çatır və burada dəvələrini bir daha gözdən keçirir. Heyfi gəlir, dəvələrdən ikisini ayırıb Aqiq vadisində bir yerdə gizlədir. Qalan dəvələri verib qızını geri almağı, daha sonra gizlətdiyi  iki dəvəni də götürüb birlikdə yurduna dönməyi planlaşdırırdı. Nəhayət, Allah Rəsulunun (s.ə.s.) hüzuruna gəlir və: – Ya Məhəmməd, – deyir, – siz mənim qızımı əsir aldınız, bu da onun fidyəsi! Allah Rəsulu (s.ə.s.) bir ay əvvəl nə xəyallar quran Harisin bu halda gəlişinə acıyır. Qızının azadlığa qovuşması müqabilində Ona təqdim etdiyi dəvələrə baxır və: – Yaxşı, Aqiq vadisində filan yerdə gizlətdiyin iki dəvə necə olsun? – deyə soruşur. Harisin nitqi quruyur. Onları gizlədərkən yanında heç kəs yox idi. Əgər belə idisə, bu dəvələrin varlığını Məhəmmədül-Əmin necə bilə bilərdi?  Yox, yox... Bu, bir bəşərin biləcəyi məsələ deyildi. Deməli, Məhəmmədül-Əmin, həqiqətən, vəhylə hərəkət edirdi və ona görə də  Dirar: – Mən də şəhadət edirəm ki,  Sən Rəsulullahsan, – deyir. Qəribə işlər baş verirdi; hələ dünənə qədər Allah Rəsuluna meydan oxuyan Haris indi gəlib Onun Allahın Rəsulu olduğunu təsdiq edirdi. Zaman nə böyük təfsirçidir; deməli, dünən problem kimi görünən məsələlər səbir edilincə və zamanı gəlincə öz-özünə  həll tapırdı. Haris bununla kifayətlənməyib: – Nəfsim o iki dəvəni vermək istəmədi, ancaq bunu da Allahdan başqa heç kəs bilmirdi, – deyərək Allah Rəsulunun hüzurunda Müsəlman olur. Axirətini itirmək üzrə ikən, dünyası da zindan dönmüşdü, indi isə dünya və axirət qazancı ilə geri dönürdü. Bəni-Lihyan qəzvəsi Pusquya salınıb şəhid edilən Asım ibn Sabit və Hubeyb ibn Adiy kimi səhabələrə duyulan hüzn hələ təzə idi. Allahın adını anlatmaqdan başqa bir məqsədləri olmayan bu insanlar pusquya salınmış və vəhşicəsinə öldürülmüşdü. Haqq, ədalət öz yerini tapmalı idi, belə ki, Rəsulullah (s.ə.s.) sadəcə insanların qəlbinə xitab edən bir rəhbər deyil, eyni zamanda dünyəvi işləri də idarə edən idarəçi idi. Zülmə "dayan"  deyilməsə, başqa zalımlar da meydana çıxardı. Nəhayət, Allah Rəsulu Racidə səhabələrini qətl yetirən Bəni-Lihyan və Bəni-Hüzeyl qəbilələrinin bu zülmünün yerdə qalmaması üçün iki yüz nəfərlik dəstə ilə Usfan istiqamətinə yürüş təşkil edir. Gedəcək və Bəni-Lihyanın vəziyyətinə baxacaqdılar; əgər hələ də kin və nifrətlə hərəkət edirdilərsə, hədlərini bildirəcək, qarşı çıxmağa cəsarət etməsələr, ən azı İslamın nüfuzunu qəbul etdirib geri dönəcəkdilər. Mədinədə öz yerinə yenə Abdullah ibn Ümmü Məktumu təyin etmişdi. Allah Rəsulu (s.ə.s.) bu dəfə də hədəfini gizli saxlayırdı. Ona görə Cürüf istiqamətinə yönəlir və sıra ilə Qurab, Mahis, Bətra, Yeyn Suhayratus-Sümam, Səyyalə güzərgahlarını keçib səhabələrin şəhid edildiyi Usfanadan bir ağac yarım (təxminən 8 km) uzaqlıqda olan Ğuran vadisinə gəlir. Rəsulullahın əshabı ilə lap yaxınlaşdığını görən Bəni-Lihyan artıq heç nə edə bilməzdi. Başlarına nələrin gələcəyini başa düşmüş və bundan sonra Hicazdakı yeganə nüfuz sahibinin Allah Rəsulu (s.ə.s.) olduğunu anlamaqda gecikməmişdilər. Bir yol var idi və onlar da çarəni dağlara qaçmaqda görürlər. Burada iki gün qalan Allah Rəsulu heç kəsə rast gəlmir, bina görə də əshabını dəstəlara ayırır və onları müxtəlif istiqamətlərə göndərir. Səriyyələrin də qarşısına çıxan olmamışdı. Əshabına üz tutur və: – Əgər biz Usfana ensək, məkkəlilər Məkkəyə gəldiyimizi sanarlar, – buyurur. Görünür, buraya qədər gəlmişkən bir ismarışını da Qureyşə vermək istəyirdi. Daha sonra da hərəkət əmrini verib əshabı ilə birlikdə Usfana yönəlir. Usfana çatan kimi burada şəhid edilən əshabı üçün dua edir, Allaha yönələrək onlar üçün mərhəmət diləyir. Sonra da Hz. Əbu Bəkrin başçılığı ilə on nəfərlik bir süvari birliyini Məkkə tərəfə göndərir. Vəziyyəti gözdən keçirəcək və gəlişləri ilə Qureyşə təzyiqini də artırmış olacaqdı. Quraül-Qamıma kimi gəlir və heç kəslə qarşılaşmadan geri dönürlər. Artıq məqsədlərinə çatmışdılar. Günahkarlar etdikləri işin ağırlığı və peşmanlığı içində dağlara qaçmaq məcburiyyətində qalmış, Hicazdakı hakimiyyətin möminlərə aid olması qəti şəkildə bəyan edilmiş, Allah Rəsulunun nüfuzu da hər kəs tərəfindən qəbul edilmişdi. Artıq geri dönə bilərdilər və Allah Rəsulu (s.ə.s.) da: – Biz əsil amacı Allaha yönəlmək olan insanlarıq. İnşallah, Rəbbimizdən bağışlanma diləyər və daim həmd ilə ikibüklüm olar, yalnız Ona qulluq edərik. Səfər yorğunluğundan, geri dönüş üzüntüsündən və mal-mülk ilə ailə içindəki pis aqibətdən Allaha sığınarıq. Allahım! Bizi bağışla və bizdən razı ol! – deyərək, on dörd gün ayrı qaldığı Mədinəyə doğru hərəkət edir.