Peyğəmbərimiz (s.a.s.) dünyaya gəlməmişdən atasını, altı yaşında isə anasını itirmişdi. Həzrət Əminə (r.a.) Əbvada xəstələnəndə Hz. Məhəmmədi Ümmi Eymənə əmanət edib Ona baxmağı tapşırmış, çox keçmədən də vəfat etmişdi. Vəfat edəndə otuz yaşı var imiş. Allah Rəsulu isə altı yaşında idi.
Peyğəmbərimizi Ümmi Eymənə əmanət idi. Ümmi Eymən hıçqıra-hıçqıra ağlamaq istəsə də, Peyğəmbər üzülməsin deyə özünü saxlayırdı. Öz-özünə söz verdi ki, ona doğma anası kimi baxacaq. Buna görə də hər cür fədakarlığa hazır idi. Allah Rəsulunu öz oğlu kimi bağrına basıb təsəlli verirdi. Həzrət Əminəni dəfn etdilər. Artıq Rəsulullahı Məkkəyə aparmaq Ümmi Eymənin vəzifəsi idi. Ümmi Eymən Peyğəmbərlə birlikdə yola düşdü. Beş gün çəkən əzab-əziyyətli yoldan sonra Məkkəyə çatdılar. Ümmi Eymən Onu ağlaya-ağlaya babasına verdi. Ancaq Həzrət Ümmi Eymən harada olur-olsun şəfqətini Ondan əsirgəmədi. Çünki Həzrət Məhəmmədə (s.a.s.) xidmət etməyi özünə şərəf sayırdı. Rəsulullah (s.a.s.) bir gün səhabələrinə buyurdu: “Cənnətlik bir qadınla evlənmək istəyən Ümmi Eymənlə nikah bağlasın”.
