Xədicə ilə ilk görüş

Xədicə anamızın şəfqət dolu səyləri də bu xoşbəxtliyə qida verən mühüm təkanverici qüvvə idi. Həyat yoldaşının hər hərəkətini lap başdan doğru qəbul edir və sözsüz  yerinə yetirirdi. Allah Rəsulu nə vaxt halını pozub ürəyini sıxan bir hadisə ilə qarşılaşsaydı, gələr,  Hz. Xədicə anamızın qərar tutduğu bu evdə rahatlıq tapardı.

Ümumiyyətlə, evdə belə bir mənəvi ab-hava olduğu kimi, onların ikisi arasında da qibtə ediləsi bir səmimiyyət, şərtsiz bir təslimiyyət və şübhə edilməyən bir etibar var idi. Aralarındakı bu səmimiyyət hətta başqalarının da diqqətini cəlb edir və ətrafdakı insanlar heç vaxt görmədikləri belə bir həyata heyranlıqla tamaşa edirdilər. Bir gün Əbu Talib evinə getmək üçün icazə istəyən Məhəmmədül-Əminin arxasınca Nəba adlı kənizini göndərərək Hz. Xədicənin qardaşı oğluna münasibətini öyrənmək istəmişdi. Nəba qayıdanda Əbu Talibə bunları söyləmişdi:

− Çox qəribə şeylər gördüm. Xədicə Onun gəldiyini görən kimi tez qapıya yaxınlaşdı, əlindən tutdu və Ona belə dedi: “Anam-atam sənə fəda olsun! Vallah, mən bunu Səndən başqa heç kimə etmərəm. Lakin bilirəm ki, Sən gələcəyi gözlənilən Peyğəmbərsən. O günləri yaşayarkən, nə olar, məni və yanındakı yerimi unutma!  Nə olar, Səni göndərən Allaha mənim üçün də dua et!”

Həyat yoldaşı və hər işdə dəstəkçisi olan Hz. Xədicədən bu gözəl sözləri eşidən Məhəmmədül-Əmin: