Səhabələr

Əmisi Əbu Talibin Himayəsi

Hələ anadan olmamış atasını, altı yaşında anasını və nəhayət, səkkiz yaşında babasını itirən İnsanlığın Əmini, aydın idi ki, insanfövqü bir tərbiyə işığında yetişir və hər yönü ilə Aləmlərin Rəbbi tərəfindən istiqamətləndirilirdi. Və illər keçəcək, Allah Rəsulu (s.ə.s.) bu həqiqəti belə ifadə edəcəkdi:

− Məni şəxsən Rəbbim tərbiyə etdi, O, nə gözəl tərbiyəçidir![7]

Hələ risalət vəzifəsi verilməsə də, O (s.ə.s.), Allahın açıq-aşkar mühafizəsinin kölgəsində ömür sürür və  pak bir həyat yaşayırdı. Harada xeyir yolunda bir hərəkət varsa, ora gedir və işin bir qulpundan da O yapışırdı. Bəzən uzun-uzadı fikrə dalır, qulağını didib gözlərini narahat edən mənzərələrdən xilas olmaq üçün dərin düşüncələrə qərq olurdu. İçkiyə bənzər bütün pisliklərdən uzaq  durur, bütlərin adına kəsilən heyvanların ətinə əlini də vurmurdu. Hər şey öz dili ilə Haqqı anlatdığı halda, insanların öz əlləri ilə düzəltdikləri bütlərə sitayiş etməsindən ciddi narahat olur, yanında Lat və Uzzaya and içiləndə bu narahatlığını açıq şəkildə bildirirdi.

Allah Onu hər yönü ilə qoruyurdu. Məkkə ətrafında qoyun otardığı günlərin birində yoldaşından qoyunlara baxmağı xahiş edir və şəhərə düşmək istəyir. Yoldaşı da Onun bu ricasını qəbul  edir və gələnə kimi qoyunlara baxacağını söyləyir. Məkkəyə girəndə  bir səs  eşidir. Bu, bir toy elanı idi. Orada oturub bunu izləmək  istəyirdi ki, birdən qulağının üstündə bir zərbə hiss edir və huşunu itirir. Xeyli vaxt keçəndən sonra Günəşin qızmar şüaları ilə özünə gəlib ayağa qalxa bilir. Çarəsiz qoyunlarını əmanət etdiyi yoldaşının yanına qayıdır.[8]

Kəbənin  təmiri  vaxtı Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) də əmisi Abbasla birlikdə daş daşıyırdı. Daşları çiyinə qaldırıb aparırdılar. Daşlar Peyğəmbərimizin çiynini əzib yara eləmiş, Ona əziyyət verməyə başlamışdı. Vəziyyətdən xəbər tutub çarə göstərən əmisi Abbasın: