Səhabələr

Əmisi Əbu Talibin Himayəsi

− Paltarının bir tərəfini çiyninin üstünə çək ki, daşın əziyyətindən Səni qorusun, − tövsiyəsini yerinə yetirmək istəmişdi. Əlini paltarına uzadan kimi başı fırlanmağa, gözləri qaralmağa başlamış və oradaca yerə yıxılmışdı. Ayılıb özünə gələndə həyəcanla:

− Paltarım,  paltarım, − deyə səslənir və üstündəki paltardan bərk-bərk tuturdu. Allah Rəsulu nə bundan əvvəl, nə də bundan sonra bədəninin qadağan olan (haram) yerlərini heç kimə göstərməyəcəkdi.[9]

Necə göstərə bilərdi ki?! O (s.ə.s.), ismət sifətləri ilə təchiz edilmiş nəbilərin və rəsulların ən sonuncu halqasi idi. Hər bir nəbi Onun gəlişini müjdələmiş və insanları gələcəyi günə hazırlamağa çalışmışdı. Kövnü-məkan (kainat) ilk hərəkəti Onunla aldığı kimi, varlıq ağacının son meyvəsi də O idi. Onun amalı yalnız müəyyən bir bölgəyə və məhdud sayda insanlara məxsus deyildi; O (s.ə.s.), qiyamətədək gələcək bütün insanlar üçün kamil bir rəhbər (Rəhbəri-Əkməl) idi. Elə isə O, yalnız peyğəmbərlik vəzifəsi veriləndə deyil, bu vəzifədən əvvəl də pisliklərdən qorunmalı, yalnız və yalnız xeyir və bərəkət görməli, xeyir və bərəkətlə yaşamalı idi.  Vaqiələr də bunu göstərirdi.

Onunla gələn yağış bərəkəti

Onsuz da qızmar istidən qovrulan Məkkədə uzun müddət idi ki, quraqlıq hökm sürürdü. Səma rəhmət qapılarını bağlamış, torpaq da susuzluqdan cadar-çadar olmuşdu. Nə yaşıllıqdan əsər-əlamət, nə də bulaqlarda bir damcı su qalmışdı. Heyvanlar tələf olur, insanlar da ən ağır  günləri yaşayırdı.

Adamlar bir ümidlə Əbu Talibin yanına gəlirlər:

−Ey Əbu Talib, − deyirlər, – quraqlıqdan vadilər qurudu. Artıq uşaqlar da bu dözülməz fəlakətin qurbanı olurlar. Gəlin  yağış duasına çıxaq!

Onsuz da bu vəziyyətdə başqa çarə yox idi və Əbu Talib qardaşı oğlunu özü ilə götürüb yağış duasına qatılmaq üçün evdən çıxır. Onun üstündə addımlarını izləyən bulud var idi. Nəhayət, Kəbəyəcən gəlirlər.

Kürəyini Kəbənin divarına söykəyən Əbu Talib əvvəlcə qardaşı oğlunun əlindən tutur. Onun əlləri ilə birlikdə öz əllərini də qaldırıb yağış yağdırması üçün Kəbənin Rəbbinə yalvarmağa başlayır. Çox keçmədən üfüqün dörd tərəfindən hərəkətə gələn buludlar Məkkənin səmasını örtür. Dua sona çatmamış, səma Kəbə həyətini rəhmət damcıları ilə yumağa başlayır. Ardı-arası kəsilməyən bir rəhmət çağlayırdı. Nəhayət, vadilər yenidən yaşıl donunu geyinmiş, canlılar da hərəkətə  gəlmişdilər. Qıtlıqdan əziyyət çəkən Məkkənin  çöhrəsində təbəssüm nişanələri parlayırdı.

Əksər adamların diqqətindən qaçsa da, Əbu Talib edilən dua və bu duanın müqabilində göndərilən rəhmət yağışından çox təsirlənmiş, səbəbkarın qardaşı oğlu olduğuna şübhəsi qalmamışdı. Onun gələcə­yi mövzusunda həssas davranmaq zərurətini  bilirdi. Bu hadisə Əbu Talibin qənaətini daha da qətiləşdirmiş, qardaşı oğluna olan qayğısını (ehtiramını) bir daha artırmışdı. Buna görə də hisslərini şeirin sirli qəliblərinə tökərək o gün qardaşı oğlu ilə Kəbədə yaşadığı və gördüyü bu ilahi inayəti gələcək nəsillərə şirin bir xatirə olaraq ərməğan edəcəkdi .[10]