Əmisi Əbu Talibin Himayəsi

Gördüklərinin öyrəndikləri ilə hər hansı bir əlaqəsinin olub-olmadığını başa düşmək üçün daha yaxın olmaq lazım idi və elə buna görə də, Bahira onlara belə deyirdi:

− Ey Qureyş camaatı! Mən bu gün sizin üçün bir yemək süfrəsi hazırladım və böyük-kiçik, qul-azad − hamınızın  gəlməsini arzu edirəm.

Karvan əhli təəccüblənmişdi...Çünki buradan çox keçmişdilər, amma monastırdakı bir rahibin, xüsusən, Bahiranın onlarla maraqlandığına şahid olmamışdılar. Aralarından biri:

− Allaha and olsun ki, ey Bahira, bu gün səndə qəribəlik var, daha əvvəllər sən belə işlər etməzdin, − deyir.

− Düz deyirsən, − deyə Bahira təsdiqləyir və sözlərinə davam edir, − dediyin kimi bu gün bir qəribəlik var. Lakin siz qonaqsınız. Sadəcə birdən içimdə sizlərə ziyafət vermək arzusu oyandı. Hamınız süfrənin başına keçin və ondan yeyin.

Heç bu qədər səmimi bir dəvətə getməmək olardımı? Həm də həftələrdir yollarda idilər, doğrusu, belə bir dəvət üçün darıxmışdılar (lap ürəklərindən oldu). Buna görə də karvandakı işini sahmana salan hər kəs kilsənin yolunu tuturdu.

Bir  tərəfdə də kilsə sakinləri səylə ora-bura qaçır, karvanı qonaq etmək üçün gözəl bir süfrə hazırlamağa çalışırdılar.

Hamı gəlmişdi, amma rahib Bahiranın diqqətini çəkən mənzərə hələ də karvanı tərk etməmişdi. Gələnlərin arasında axtardığı simanı görə bilməmişdi. Maraq onu boğur və daha özünü saxlaya bilmir, soruşur:

− Ey Qureyş camaatı! Sizdən yeməyə gəlməyib karvanın yanında qalan oldumu? Görəsən, bura gəlməyən qalıbmı orada?

− Dəvət olunan hər kəs gəldi. Təkcə balaca bir uşaqdan savayı, − deyirlər. Sonra:

− O, yaşca ən kiçiyimizdir və əşyalarımıza göz-qulaq olsun deyə, Onu karvanın yanında qoyduq, − deyə əlavə edirlər.

− Elə etməyin, − deyir Bahira və əlavə edir:

− Onu da çağırın və O da sizinlə birlikdə yeməkdə iştirak etsin.