Ağrılı Mərhələ

Tərəflərin fiziki vəziyyəti baxımından təklif qeyri-mümkün görünürdü. Öz sahəsində ad çıxarmış bir pəhləvana, ömründə heç vaxt güləşməmiş, təcrübəsiz bir adamın qalib gəlməsini təsəvvür etmək mümkün deyildi.  Buna görə də, Ruqanə tərəddüd etmədən cavab verir:

− Bəli, qəbul edərəm.

Əlbəttə, məqsəd quru güləşmək  deyildi; əsas məsələ Ruqanəni düşündürən bir möcüzə göstərmək idi. Rəsulullah (s.ə.s.) onunla başa düşəcəyi kimi davranacaq, gücünü Allahın qüdrətinə bağlayan bir peyğəmbər olduğunu başa salacaqdı. Hz. Məhəmməd (s.ə.s.):

− Elə isə gəl güləşək, − deyir vaxt itirmədən.

Özündən əmin olan Ruqanə ayağa durur və həqiqətən də, güləş başlayır. Ancaq bu nə idi? Ruqanə elə ilk həmlədə özünü yerdə görür. Elə bil qarşısında Məhəmmədül-Əmin deyil, bir ordu var idi. Nə bir fənd işlədə bilmiş, nə də bunu fikirləşməyə vaxt tapmışdı! Sanki əl-ayağı bağlanmışdı. Bu işdən heç nə başa düşməmişdi. Buna görə də:

− Gəl bir də güləşək, − deyir. Ruqanənin bu təklifi də qəbul edilir və yenə ayağa dururlar. Nəticə əvvəlkindən fərqli deyildi. Elə ilk həmlədə kürəyi yerə vurulan yenə Ruqanə olmuşdu. Təəccübünü gizlətməyə ehtiyac yox idi:

− Ey Məhəmməd! Allaha and olsun ki, bu, mümkün olmayan və çox əcaib bir məsələdir. Necə olur ki, Sən mənə qalib gəlirsən? − deyir.

Artıq Ruqanə də yada düşməyə başlamışdı. Allah Rəsulu məsələni burada nöqtələmək istəmirdi. Buna görə ikinci bir möcüzəyə ehtiyac var idi. Rəsulullah (s.ə.s.) belə buyurur:

− Əgər istəyirsənsə, sənə bundan da təəccüblüsünü göstərə bilə­rəm. Amma bundan sonra Allahdan qorxmağını və Mənə tabe olmağını istəyirəm!

− Yaxşı, o nədir? − deyə Ruqanə soruşur.

− Bu gördüyün ağacı çağıracağam və o da yanıma gələcək, − deyir Allah Rəsulu (s.ə.s.).

− Yaxşı, elə isə çağır!

Rəsulullah (s.ə.s.) ağacı yanına çağırır. Baş verənləri diqqətlə izləyən Ruqanənin gözləri az qala hədəqəsindən çıxacaqdı. Çünki Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) çağırdığı ağac tərpənməyə başlamış və yellənə-yellənə yanına gəlirdi. Nəhayət, ağac Allah Rəsulunun qarşısına gəlincə: