Ağrılı Mərhələ

Qapı qəzəblə açılır. Ancaq qapını açar-açmaz Əbu Cəhilin əhvalı dəyişməyə başlayır. Sanki bir az əvvəl içəridən qışqıran və hiddətlə qapını açan o deyildi. Sanki üstünə su ələnmişdi. Üzü saralıb-solmuş, rəngi ağappaq olmuşdu.

Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) çox təmkinlə və sakit səslə:

− Bu adamın haqqını ver, − deyir.

− Oldu, gözləyin, gətirirəm, − cavabını verir Əbu Cəhil . Bu günə kimi heç cür borcunu vermək istəməyən sanki Əbu Cəhil  deyilmiş. İraşlı da, qureyşlilərin göndərdiyi şəxs də heyrətdən nə deyəcəyini bilmirdi. Evə gedən Əbu Cəhil  bir azdan qayıdır və iraşlıya olan borcunu ödəyir.

Qureyşlilərin göndərdiyi adam da geri qayıtmışdı. Əylənmək istəyən qureyşlilər soruşurlar:

− Danış görək, nə oldu.

− Qəribə bir, çox təəccüblü şeylər gördüm, − deyə danışmağa başlayır:

− And olsun ki, O, Əbul-Hakəmin evinə gedib ancaq qapını döydü. Çölə çıxan Əbul-Hakəmə də sadəcə: “Bu adamın haqqını ver,” −  dedi. O da: “Oldu, gözləyin, gətirirəm,” − deyərək evə getdi və bir az sonra da dəvənin pulunu gətirib həmin adama verdi.

Qureyşliləri maraq bürümüşdü. Necə ola bilərdi ki, Əbul-Hakəm kimi ağıllı və şeytani düşüncəyə malik bir adam illərdir vermədiyi pulu bircə sözlə bir anda gətirib qaytarsın? Eşitdiklərinə heç cür inana bilmirdilər.

Nəhayət, Əbu Cəhil  də yola çıxmış, onlara tərəf gəlirdi. Onu görən kimi:

− Eyib olsun sənə! Nə oldu sənə? Vallah, bu günə kimi sənin belə bir şey etdiyinə şahid olmamışdıq!

Əbu Cəhil hələ baş verən hadisənin təsirindən qurtulmamışdı. Və danışmağa başlayır:

− Eyib sizə olsun! Başımıza gələnləri bilmədən belə danışırsınız. O adam qapımı elə möhkəm döyürdü ki, çıxardığı gurultulu səs qorxu kimi ürəyimə işləyirdi. Sonra çölə çıxdım. Bir də nə görsəm yaxşıdır. Onun başının üstündə şahə qalxan bir dəvə dayanmışdı. Bu günə qədər nə onun dırnaqları kimi bir dəvə dırnağı görmüşəm, nə onun dişləri kimi bir dəvə dişinə şahid olmuşam, nə də onun başı böyüklükdə dəvə başına rast gəlmişəm! And olsun ki, əgər pulunu gətirib verməsəydim, məni elə oradaca parçalayacaqdı.^[12]

Məkkədə yeni bir möcüzə baş vermişdi. Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) Haqq adından haqsızlığa qarşı bu cür davranışı, əlbəttə ki, yeni deyildi; bu, Allah Rəsulunun (s.ə.s.) peyğəmbərlikdən əvvəl Hilful-Fudul adı ilə bir araya gəlmələrini xatırladan bir hərəkət idi və yaddaşlara həkk olunacaqdı.

Həbəşistandan gələn iyirmi nəfər

Həbəşistana gedən möminlərin hicrəti ilə Peyğəmbərimiz haqqındakı xəbərlər o yerlərdə də yayılmış və bir qrup insan Rəsulullahı görmə niyyətiylə yola çıxaraq Məkkəyə gəlmişdi.^[13]

Allah Rəsulunu (s.ə.s.) Kəbədə ibadətlə məşğul olarkən tapır və hüzuruna gəlib xeyli söhbət edirlər. Ətrafına yığışan qureyşlilər də baş verənlərə maraqla tamaşa edirdilər. Həbəşistandan gələnlər məqsədlərini bildirib Peyğəmbərimizdən suallarına cavab aldıqdan sonra Allah Rəsulu (s.ə.s.) onları Allaha qulluğa çağırıb Qurandan ayələr oxumağa başlayır. Oxunan ayələrə qulaq asan adamlar göz yaşlarını saxlaya bilməmişdilər. Allaha dəvət olan yerdə onlar heç üz döndərərdilərmi?! Dərhal dəvətə “bəli” deyib Haqdan gələn hər şeyi təsdiq edirlər: “Sanki, kitablarımızda bəhs edilənlər də məhz bu idi”, – deyirdilər.