Hüzn İli

− Xeyr! Mən Abdulmuttalibin dinini tərk etməmişəm. Mən ancaq qardaşım oğluna sahib çıxır və Onu qorumağa çalışıram, − deyir. Qureyşlilər rahat nəfəs almışdı:

− Yaxşı edirsən, həm də bununla qohumluq vəzifəni yerinə yetirib lütfkarlıq göstərirsən, − deyərək oradan uzaqlaşırlar.

Bir neçə gün də ötmüşdü. Qureyşin intiqam səsləri bir az səngi­mişdi. Məkkədə, az da olsa, sakitlik  vardı. Ancaq bu, qısamüddətli, süni bir sükut idi. Çünki Əbu Cəhil və Ukbə ibn Əbi Muayt bir araya gəlmiş, Əbu Ləhəbə baş çəkməyə getmişdilər. Görünür, Əbu Cəhil yenə Əbu Cəhilliyini edəcək, Uqbə də Uqbəliyini göstərəcəkdi. Bu adamlar küfr ab-havasını təşkil etməkdə, insanlara təzyiq göstərib onların qərarlarına təsir etməkdə və ictimai rəyi istədikləri istiqamətə yönəltməkdə mahir idilər. Hər ikisi Əbu Ləhəbə yaxınlaşaraq belə deyir:

− Sənin qardaşının oğlu atanın harada olduğu xəbərini sənə də veribmi?

− Harada imiş? − deyə Əbu Ləhəb soruşur.

− Atanın cəhənnəmdə olduğunu söyləyir, − deyə onun zəif yerinə toxunur, bununla da onun tərs damarını yerindən oynatmağa çalışırdılar. Əfsuslar olsun ki, bu təhrik baş tutur.

Çünki bu, Əbu Ləhəbin ən ağrılı yeri idi. Əbu Ləhəb özü və xanımı haqqında deyilənlərdən də xəbərdar idi, amma hər şeyə rəğmən (!), həddini aşan zülmdən əziyyət çəkən qardaşı oğluna sahib çıxmaq, dəstək olmaq istəmişdi. Atası haqqında söz söyləməsini istəmirdi və dərhal qardaşı oğlu ilə olan bütün əlaqəsini kəsməli idi. Allah Rəsulunun (s.ə.s.) yanına gəlir və bunları deyir:

− Vallah, nə qədər ki sən, Abdulmuttalibin cəhənnəmdə olduğunu deyəcəksən, mən də Sənə əbədiyyən  düşmən olacağam!

Bu, yolların yenidən ayrıldığını göstərən bir cümlə idi. Əbu Ləhəb kimisindən ancaq bunu gözləmək olardı. Bundan sonra Qureyş yenidən hiddətlənib coşacaq, Məkkədə yaşanan müvəqqəti sakitlik dövrü də artıq xəyallarda qalacaq.^[12]