Hüzn İli

Qeyri-insani münasibətlər aradan qaldırılmış və boykot sona çatmış olsa da, illər yenə də kədərlə çulğalanmışdı. Görünür, Allah (c.c.) sevimli bəndələrini tamamilə axirətə yönəldir və başlarına gələn min bir əziyyətlə istiqamətlərini həqiqi vətənə çevirirdi. Çünki boykotun aradan qaldırılması ilə yenidən Məkkəyə girə bilmək, işgəncə və təzyiqlərin yox olması mənasına gəlmirdi. Dünənki cəbhədə məğlub olan və bürclərindən birində xəzan yaşayan Məkkə müşrikləri müsəlmanlara qarşı hər gün yeni bir cəbhə açır və bununla da itkilərinin yerini doldurmağa (!) çalışırdı.

Arxada qalan üç illik sürgün həyatı müsəlmanlarda silinməz izlər buraxmış və acından qıvrılıb ağlayan uşaqların səmaya yüksələn fəryadı ata-anaların qorxulu yuxusuna çevrilmişdi. Xəstəliklər epidemiya halını almış və insanları qırıb-çatırdı. Bu bəladan Əbu Talib və Hz. Xədicə kimi dinin mühüm dayaqlarına da pay düşmüşdü: onlar da ağır xəstəliklərlə çarpışırdı. Bu gün hər şeyi təzədən yaşamaq və Məkkədə yeni həyata başlamaq o qədər də asan görünmürdü. Məkkəli müşriklər də əvvəlki şən-şaqraq günləri yaşatmamaqda qərarlı idilər.