Şəxsiyyəti
Təbəssümlü çöhrəsi vardı və gülərkən dişləri görünürdü. Uşaqlığından bütlərə tapınmadığı üçün (yəni lap kiçik yaşlarında müsəlman olduğuna görə) “Kərrəmallahu vəchəh” duası ilə anılması bir ənənəyə çevrilmişdi. Elm, təqva, fədakarlıq, şəfqət, qəhrəmanlıq və şücaət kimi yüksək insani və əxlaqi dəyərlər baxımından müstəsna yerə sahib idi.
O qədər əliaçıq idi ki, aclıqdan qıvrıldığı günlərdə belə əlinə keçən yeməyi başqa möminə tərəddüdsüz verirdi. Dünyanın zərrə qədər bir dəyəri yox idi onun gözündə. Min dinarları sədəqə verdiyi zamanlarda belə aclıqdan qarnına daş bağlayar, daim başqalarını düşünərdi. Aclıqdan əziyyət çəkdiyi günlərdə pulla quyulardan su daşıyır, xurma toplayır və bir qarın çörək pulu qazanandan sonra işi buraxıb Allah Rəsulunun yanına gəlirdi. Həyatı olduqca sadə idi; çox vaxt qum üstündə yatır, yamaqlı paltar geyindi. Səbəbini soruşanlara da, “belə daha rahatdır” deyərək məcburiyyət qarşısında utana-utana yamaqlı libas geyən yoxsullara mənəvi dəstək və örnək olurdu.
Eyni zamanda çox təvazökar idi. Bazarda öz işlərini özü görür və bütün israrlara baxmayaraq, əlinə götürdüyü bir əşyanı heç kəsə verməyib özü aparırdı.
Xidmətçisi ilə bir dükana libas almağa gedəndə əvvəlcə ona libas alır, sonra da qalan pula özünə paltar götürürdü. Gecə-gündüz, gizli və açıq – daim sədəqə verir, bir dünya malının yanında qalmasını istəmirdi. Ömrü boyu daşı daş üstə qoyub arxaya bir şey atmamışdı. Şəhid edildiyi gün yalnız 600 dirhəmi vardı ki, buna da bir xidmətçi ancaq almaq olardı.
