Mədinədə qalan vəkil
Təbük döyüşündən başqa bütün döyüşlərə qatıldı. Təbük döyüşü zamanı isə Allah Rəsulu (s.ə.s.) onu Mədinədə öz yerinə vəkil qoymuşdu. Əmrə itaətdə zərrə qədər qüsura yol verməsə də, bu vəzifəni qəbul edə bilməmiş və yolda Rəsulullaha (s.ə.s.) çataraq:
– Məni uşaqlar və qadınlarla tək qoyursan? – deyə kədərini dilə gətirmişdi. Buna cavab olaraq Allah Rəsulu (s.ə.s.) ona həm təsəlli vermiş, həm də öz yanında onun məqamını dilə gətirmişdi:
– İstəmirsənmi, ya Əli, mənim yanımda Harunun Musanın yanında tutduğu məqama çatasan! Bir fərqlə ki, Məndən sonra peyğəmbər yoxdur!
***
Təcrübə tələb edən vacib və xüsusi işlərdə həmişə onu axtarardılar.
Hudeybiyyədəki məşhur müqaviləni o yazmış, yeni nazil olmuş ayə və hökmləri həcc qafiləsinə rəhbərlik edən Əbu Bəkrə yenə o çatdırmışdı. Gah vəhy katibi, gah döyüş meydanlarının yenilməz qəhrəmanı idi. Beş yaşından demək olar ki, Rəsulullahdan (s.ə.s.) ayrılmamışdı Hansı ayənin harada, nə zaman, kimin haqqında nazil olduğunu da ondan yaxşı bilən yox idi. Qurana o qədər dərindən bələd idi ki, altı ay ərzində Quranı nazil olma ardıcıllığına uyğun tərtib etmişdi. Onun dərin elmini Allah Rəsulu (s.ə.s.) belə ifadə etmişdi:
– Mən elmin şəhəri, Əli də onun qapısıdır. Kim elm istəyirsə, o qapıya müraciət etsin.
Rəsulullah (s.ə.s.) zamanında yazdığı və daim qılıncının qınında saxladığı bir hədis “Səhifə”si vardı. Bu “Səhifə”də diyətlərə (qanbahası) dair hökmlərlə düşmən əlində olan əsirləri xilas etmə yolları, bir kafirə görə müsəlmanın öldürülməsinin yolverilməzliyi, Mədinə və Haram bölgəsinin sərhədləri haqqında məlumatlar vardı.
Hədislərin rəvayət edilməsinə o qədər həssas yanaşırdı ki, Rəsulullahdan hədis nəql edən bir nəfər görəndə bunu bilavasitə Rəsulullahdan eşidib-eşitməməsinə and içdirirdi.
İmanda dərinləşən bir insan ya dünyadan küsməli idi, ya dünya ondan.
Hz. Əli olduqca dərin bir imana sahib idi və daim əziyyətlərin süzgəcindən keçib sınaqlarla üzləşirdi. Bu ərəfədə anası da əbədi aləmə köçmüş, Rəsulullahdan başqa dayağı qalmamışdı. Anası Fatimə vəfat edəndə, Allah Rəsulu geydiyi libası ona kəfən göndərmiş və cənazəsini də özü qəbrə endirmişdi. Bunun səbəbini soruşanlara da:
– Doğma anamın ölümündən sonra, o, mənə ana kimi olmuşdu. Onun mənə göstərdiyi şəfqət və mərhəməti heç vaxt unuda bilmərəm, – buyurmuş, heyranlıqla baxan gözlərə vəfanın nə demək olduğunu göstərmişdi..
