Mən varam, ya Rəsulallah!
Zeydlə birlikdə Allah Rəsulunun qol-qanadı olmuşdular, ətrafında pərvanə kimi dolanır və insanlara Allahı tanıtmaq üçün əzmlə çalışırdılar. Bəzən ziyafət süfrələri açır, insanları haqqa dəvət edirdilər. Bu dəvətlərdə Onun ən böyük dayağı olurdular. Əbu Qubeys dağının ətəklərində neçə dəfə yemək süfrələri açmış, ziyafətin ardından da Bəşəriyyətin İftixarı Peyğəmbərimiz camaatı imana dəvət etmişdi.
Dəvət çox nəzakətli, istənilən şeylər çox asan, dəvət edən Əmin olsa da, qəlblər qatı, qəliblər çirkindi. Halbuki, vəzndə yüngül qiymətdə ağır iki kəlmə söyləməklə əbədi həyatlarını xilas edə bilərdilər.
Dünya və axirətin xeyri burada idi və buna görə də hər kəs ən gözəl köməkçi, ən mətin keşikçi, qəlbən qardaş olmalı idi. Allah Rəsulu da durmadan belə şəxslər axtarırdı… Məclislərində hər dəfə dəvətini təkrarlayanda Əli yaşca məclis əhlinin ən kiçiyi olsa da, ayağa qalxır və əlini sinəsinə vuraraq:
– Mən varam, ya Rəsulallah! – deyirdi. Allah Rəsulu (s.ə.s.) çox vaxt onun dəstəyinin digərlərinə nümunə olacağını düşünür, ümidlənirdi.
***
Allah Rəsulu (s.ə.s.) onunla uzun-uzun söhbət edir və fikirlərini öyrənirdi. Hətta Taif günü Hz. Əlini çağırıb baş-başa uzun-uzadı söhbət edəndə bəziləri narahat olacaq, bu narahatlıqlarını dilə gətirəcəkdilər. Danışılanları eşidən Rəsulullah (s.ə.s.) bu cümlələrlə məsələyə aydınlıq gətirəcəkdi:
– Onunla xüsusi söhbəti öz arzumla deyil, Allah əmri ilə etdim.
Bununla O, əsl icraçını nəzərə çatdırır və atdığı hər addımın Allahın rizası istiqamətində olduğunu ifadə edir, hər kəsə əməli dərs verirdi.
Küfrlə daşlaşan qəlblər baş verənləri həzm edə bilmir və günlər keçdikcə Hirada zühur edən bu Nura daha amansız hücum çəkirdilər. Beləliklə, himayənin üçüncü dövrü başlamış, Rəsulullahı (s.ə.s.) Qureyşin kinindən qoruma vəzifəsini yenidən Əlinin atası Əbu Talib öz çiyninə götürmüşdü. Onu əvvəlki kimi mühafizə edir, heç kimin pislik etməsınə imkan vermirdi.
