Mükafat olacaq cəza
Növbə sənə çatanda Ona yaxınlaşdın və salam verdin. Üzünün ifadəsi birdən dəyişmiş, üzünə acı təbəssüm hakim olmuşdu. Cəlallanmışdı. Yanına yaxınlaşıb önünə oturdun. “Niyə gəlmədin? – dedi, – gəlmək üçün hazırlıq görməmişdinmi?”
Boynunu bükərək:
– Vallah, ya Rəsulallah, Sənin hüzurunda deyil, başqa bir əhli-dünyanın yanında olsaydım, bir bəhanə ilə işin içindən çıxmağı bacarardım. Axı məndə mübahisə qabiliyyəti var. Fəqət bilirəm ki, bu gün Səni bir yalan sözlə razı salıb qurtulsam da, çox çəkməz, Allah Səni xəbərdar edər və qəzəbindən əsla xilas ola bilmərəm. Bu gün mənə qəzəblənsən belə, doğrusunu desəm, ümid edirəm ki, sabah Allah və Rəsulunun rizasını qazanar və gözəl aqibətlə qarşılaşaram! Vallah, bir üzrüm yox idi, ya Rəsulallah! Və yenə vallah, gəlməyə imkanım həmişəkindən çox idi! – deyə bildin.
Doğrudan da, Rəsulullahın üç şairindən biri sən idin və İslam orduları sənin şeirlərinlə coşar, kafirlərin qəlbinə qorxu düşərdi. Dilindən və ədəbi qabiliyyətindən iman naminə istifadə etməyi çox gözəl bilirdin. Sırf sənin bu şeirlərindən təsirlənib iman edən qəbilələr vardı. Hicazın nüfuzlu qəbilələrindən biri olan Devs də İslamı sənin şeirinlə qəbul etmişdi. Həva və həvəsi elə şeir yazan şairləri və şeirlərini xoş qarşılamayan ayə nazil olanda Rəsulullahdan öz vəziyyətini soruşacaq, cihadın qılınc və dillə edildiyini, İslam şairlərinin dilləri ilə düşmənə ox atdıqlarını eşidib rahat nəfəs alacaqdın. İstəsəydin, bu qabiliyyətindən burada da istifadə edər, vəziyyətdən asanlıqla sıyrılardın. Amma sən doğrunun tərəfdarı idin və həqiqəti söylədin.
Həmsöhbətin də insan sərrafı idi, dəruna, batinə vaqif idi. “Bax, bunu doğru söylədi,” – buyurdu. Demək, əvvəlkilərin bəhanəsi süni idi. Demək, vəzifəsi insanları doğruya yönəltmək olan Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) bunun fərqində idi. Bəli, yalanın yalan, doğrunun doğru olduğu gözlərdən qaçmırdı, qaçmazdı da. Hansı şam əbədi Günəş kimi görünə bilər ki?!
Ardınca da: “Qalx, haqqında Allahın hökmü gələnə qədər gözlə!” – buyurdu.
