Uhuddan sonraki hadisələr

Bir maneə də aşılmış, müşriklər yenidən geri oturdulmuşdu. Ancaq bundan əmin olmaq lazım idi. Bu ərəfədə gələn xəbərlər də ürək açan deyildi. Uhuddan sonra Hamraül-Əsəddən zəfərlə qayıdan Peyğəmbərimiz (sallallahu əleyhi və səlləm) və səhabələr gərgin keçən iki gündən sonra, nəhayət, yaralarını sarımağa fürsət tapmışdılar. Ancaq gələn xəbərlər buna ayrılacaq vaxtın belə olmadığını göstərirdi. Çünki Uhudda yetmiş səhabənin şəhid olması və Məkkə ordusunun "zəfər"lə dönməsi fürsət gözləyən digər insanların da iştahasını artırmış və onları Mədinəyə hücuma həvəsləndirmişdi. Bu bəd xislətli insanların fikrincə, müsəlmanları məhv etmək üçün Mədinəyə qoşun çəkməyin əsl vaxtı idi və bu məqsədlə ittifaqlar qurmağa, müəyyən ərazilərdə əsgər toplamağa başlamışdılar! Təbii olaraq, bu xəbərlər Allah Rəsulunun da qulağına çatırdı.

Əlbəttə, bunlar da həll olunacaqdı. Ancaq Rəsulullah (s.ə.s.) strategiyasını düşmənin atacağı addımlara görə müəyyənləşdirmir, əksinə daha aktiv mövqedən çıxış edərək özünün təyin etdiyi müstəvidə hərəkət etməyi üstün tuturdu. Bu mərhələdə də eyni cür hərəkət edəcək və Mədinəyə hücuma hazırlaşanlar başlarını qaldıranda qarşılarında müsəlmanları görəcəkdilər. Həmçinin bu, döyüşlə vaxt itirməməyin bir yolu idi; belə ki, qılınc çəkmədən dağıdılan şər yuvalarının bir daha özünə gəlməsi mümkün deyildi. Ən azından bu, müharibə ilə açılması ehtimal olunan yaraların elə işin başındaca qarşısını almaq mənasına gəlirdi. Çünki zaman müsbət hərəkət etmək zamanı idi.