Xədicə ilə ilk görüş

− O, Məhəmməd ibn Abdullahdır. Harəm əhlindən bir gənc, − deyə cavab verir.

Cavabı eşidən rahib başını yelləyir. Aydın idi ki, eşitdiyi kəlmələr­dən və üslubdan xoşu gəlməmişdi. Çünki sual verərkən halından nəyəsə işarə etdiyi hiss olunurdu. Sanki: “Siz bilmirsiniz!” – demək istəyirdi. Meysərəyə başqa bir sual da verir:

− Onun gözlərində azacıq qırmızılıq varmı?

− Bəli, var, − deyə cavab verir Meysərə.

Rahibin qənaəti bir az da qətiləşir və and içərək bunları söyləyir:

− And olsun ki, bu günədək bu ağacın altında Peyğəmbərdən başqa heç kim dayanmamışdır.^[6]

Bəlli ki, rahibin deyiləcək çox sözü vardı və hələ danışmaq istəyirdi:

− Şübhə yoxdur ki, O, bu ümmətin gözlədiyi peyğəmbərdir. Həm də peyğəmbərlərin ən  sonuncusudur.^[7]

Meysərəni heyrət götürmüşdü. Bütün bu hadisələrə bir məna verə bilmirdi. Yalnız sahibəsi Xədicənin tapşırığını layiqincə yerinə yetirmək üçün qulağını dörd açmışdı, heç bir təfərrüatı nəzərdən qaçırmadan yaddaşına həkk etməyə çalışırdı.

Rahibdən öyrənməli çox şey vardı. Aydın idi ki, o da axtardığını bu qədər yaxınlıqda tapınca Onun haqqında daha çox şey öyrənmək istəyirdi. Buna görə də Meysərəyə ağacın altında istirahət edən Allah Rəsulu haqqında suallar verir və yol boyunca qarşılaşdıqları qeyri-adi hadisələrdən bəhs etməsini istəyirdi. O da alış-veriş əsnasında baş vermiş andlaşma məsələsini rahibə danışır. Rahibin həyəcanı daha da artmışdı. İçi içini yeyirdi. Verdiyi hökm artıq qətilik ifadə edirdi və özünə arxayın şəkildə yenidən bunları söyləyir: