Əmisi Əbu Talibin Himayəsi

Buvanə adlı yerdə Qureyşin ehtiram və sayqı göstərdiyi böyük bir büt var idi və ilin müəyyən günlərində insanlar bura gəlib qurban kəsər, ətrafına halqa-halqa düzülüb  arzu və istəklərinin həyata keçməsi üçün dua edərdilər. Bir il günün yarısını, o biri il bütününü bu bütün yanında keçirər, burada saçlarını təraş etdirib uzun-uzadı dua edərdilər.

Yenə belə günlərin birində Əbu Talib özündən  ayırmaq istəmədiyi qardaşı oğlu Məhəmmədi də Buvanənin yanına aparmaq istəyir. Yanına gəlib məqsədini Hz. Məhəmmədə söyləyəndə təklifini qəbul etmir. Necə gedə bilərdi? O, bütün bunları aradan qaldırmaq üçün seçilmiş bir insan idi. Hələ peyğəmbərlik vəzifəsi verilməmişdi, o gün də bu gələcək risalətin tələblərindən kənara çıxmayacaq və adət-ənənənin  qeyri-əqli anlayışlarına “bəli”  deməyəcəkdi.

Qardaşı oğlundan gözləmədiyi cavab eşidən Əbu Talib əvvəlcə hirslənir. Buna əsəbiləşən təkcə Əbu Talib deyildi. Peyğəmbərimizin bibiləri də araya girərək:

− Ey Məhəmməd! Qövmünün bayram günündə onlarla birlikdə olmağı qəbul etməməklə sən nə etmək istəyirsən? Həqiqətən, biz ilahlarımızdan bu qədər uzaqlaşdığına və onlara qarşı davranışlarına görə başına bir iş gələcəyindən qorxuruq, − deyir və Onu  tənbeh edirdilər.

Bəli, onlar Onun böyükləri idi. Böyüklərə ehtiram qüsursuz olmalı idi. Amma təklif də qəbuledilməzdi. Onların yanlış düşüncələrində bu qədər israr etmələrini anlamaq qeyri-mümkün idi. İş o yerə çatır ki, Həbibi-Zişan (şanı uca ola) danışılanlardan  usanır və məclisi tərk etmək məcburiyyətində qalır. Evdən çıxıb bir müddət tək qalmaq,  şirk dolu bir mühitdən uzaqlaşaraq öz qəlbinin səsini dinləmək istəmişdi.

Bir qədər sonra İnsanlığın  Əmini təlaş və qorxu içində geri qayıdır. Onun bu gəlişini görən bibiləri də qorxuya düşürlər:

− Sənə nəsə oldu? Nə baş verdi? Nədən qorxdun? − deyərək Ona təskinlik verməyə çalışırlar.

− Başıma bir iş gəlməsindən qorxuram, − deyir Allah Rəsulu (s.ə.s.).

− Allah (cəllə cəlaluhu) Səni şeytanla imtahan etməyəcək. Gördüyüm qədər Səndə həmişə yaxşı, xeyirli məziyyətlər olub, − aralarından biri dillənir. Artıq bütün bunlara nöqtə qoymaq, onların vaqif olmadığı, amma özünün həmişə gördüyü fərqlilikdən söz açmaq vaxtı çatmışdı və Peyğəmbərimiz onlarla  gördüklərini bölüşür:

− Hər dəfə sizin bütlərinizin yanına yaxınlaşanda qarşıma uzun boylu və ağ paltarlı bir adam çıxır və mənə:

− Ona yaxınlaşmaqdan çəkin və olduğun yerdə qal, ey Məhəmməd, − deyir.

Bu, mövzu ilə bağlı son söhbət oldu və belə bir məsələ də bir daha  gündəmə gəlmədi.^[6]