Əmisi Əbu Talibin Himayəsi

Son Sultan Məkkədə artıq barmaqla göstərilən, müraciət ünvanı bir “Əmin” idi. Bu məziyyət Onun qədər heç kimə yaraşmırdı və bunu yaşadığı cəmiyyət yekdilliklə Ona layiq görür və adından da çox bu ləqəblə çağrılırdı. Ən yaşlı, təcrübəli və bilikli adamların arasında Onun qapısı da tez-tez döyülməyə başlamışdı.

İkinci Şam səyahəti

Hz. Məhəmməd (s.ə.s.) artıq iyirmi beş yaşında idi. Bir gün əmisi Əbu Talib Onu qarşısında oturdur və bunları deyir:

− Ey qardaşım oğlu! Bilirsən ki, mən malı-mülkü olmayan bir adamam. Gündən-günə sıxıntılarımız da çoxalır və hər il xoşagəlməz çətinliklərlə qarşılaşırıq. Ortada nə malımız qaldı, nə də ticarətimiz.

Məlum idi ki, bu sözlərin ardınca bir təklif gələcəkdi. Çünki bunlar uzun müddət düşünülüb bir-bir seçilmiş cümlələr idi. Bunları deyərkən Əbu Talibin üzündə yanlış bir işə addım atmaq  ehtimalından doğan bir tərəddüd oxunurdu. Bəlli ki, çətin bir qərar qəbul etmək üzrə idi:

− Eşitdim ki, yaxınlarımız ticarət məqsədilə Şam tərəflərə bir karvan hazırlamışlar. Hüveylidin qızı Xədicə də bu karvanda vəzifə verməyə, ticarətdə özünə şərik olmağa etibarlı bir adam axtarırmış. Mən sənin Şam tərəflərə getməyinə nə qədər razı olmasam da, oradakı bəzi paxıl din adamlarının Sənə pislik edəcəyindən nə qədər qorxsam da, əlacsızam. Onun yanına getsən, sanıram ki, Sənə duyulan etibar, əminlik hissi, həmçinin təmiz fitrətinə görə bu iş üçün  başqalarının əvəzinə Səni seçəcəkdir...