Ruhumda nə zaman bir narahatlıq keçirsəm, həyat tarixçəni xatırlayır və bir az sıxıntılar məngənəsindən sıyrılıram. Axı qabım dardır və çox vaxt daşmasına əngəl ola bilmirəm. Bu səbəblə neçə-neçə qəlb qırmış, baş yarmışam sümüksüz dilimlə. Yenə həyat sərgüzəştin gəldi ağlıma və sətirlərin içinə dalıb tövbəmin qəbulu üçün səndə özümü axtarmağa başladım. Bunlar arasında yerlə göy qədər məsafə olsa da, aralı qapı tapa bilməsəm də, ”zülmət aydınlığın qapısıdır” deyə, məşəqqət dolu halını yad edib qara buludlardan sıyrılmaq, bahara yaxınlaşan günlərdə güllərlə söhbət etmək istədim.
Elə bir tövbən var ki, bütün yolunu azanlara örnəkdir. Bilirəm, tövbədə əlçatmaz bir zirvəyə çatmış misilsiz qəhrəmansan. Bir-birinin dalınca gələn bu qədər fəlakətdən necə xilas ola bildin? Hələ də anlamaqda çətinlik çəkirəm.
Ləng tərpənmiş, ordu ilə Təbükə gedə bilməmişdin. Yəni arxada qalmışdın. Bəli, sənə yaraşmayan bir hərəkət idi bu! Sənə yaraşmırdı əlindən tutanın, əlimizdən tutanın ardınca getməmək, bunu özün də bilirdin. Əslində, halın onu tez-tez tənha qoyan bizim kimi nadanlara bir ismarışdır. Bu gün arxada qalmamış olsaydıq, bəlkə də, müjdənlə həmhal olmuş bəşəriyyətə sürur, hüzur təqdim edəcəkdik. Arxada qalmamış olsaydıq, bu gün geridə qalardıqmı?
Bədrdən başqa heç bir döyüşdən qalmamışdın. O zaman hadisələr gözlənilməz şəkildə cərəyan etmiş və çata bilməyəni heç kim qınamamışdı. Buna baxmayaraq, həyatın boyu Bədrə getməməyin izdirabını yaşamışdın.
Belə ki, bir dəfə söz vermişdin; Aqabədə əlini sıxmış və hər cür şəraitdə Onun yanında olacağını söyləmişdin.
Uhudda göstərdiyin qəhrəmanlığa da söz yox idi, Allah Rəsulu ilə zirehlərinizi dəyişdirmiş, birlikdə vuruşurdunuz. Bir ara Musab şəhid ediləndə “Allah Rəsulu öldürüldü” şayiəsi yayılmışdı. O ana qədər imanı müdafiə etmə həyəcanı ilə damarlarında coşan qanın donmuşdu. Xeyr, xeyr, bu ola bilməzdi. Hələ peyğəmbərlik tamamlanmamış və vəzifə də bitməmişdi. Allah Rəsulunu qarşısında görəndə sevincindən yerə-göyə sığmamışdın. Gur səslə hayqırmışdın:
– Müjdələr olsun, ey möminlər! Rəsulullah yaşayır!
Sənin gur səsini eşidən Allah Rəsulu barmağını dodaqlarına aparacaq və susmağı işarə edəcəkdi. Təkcə Uhudda kürəyindən on bir yara almışdın, medal kimi gəzdirirdin.
