Bədirdən sonraki hadisələr

Sevik qəzvəsi

Bu arada Məkkədən təzə xəbərlər gəlməyə başlamışdı. Əbu Sufyan əhd etmişdi; Allah Rəsulu  (s.ə.s.) və əshabından Bədrin intiqamını almayınca başına yağ çəkməyəcək, xanımlarına yaxınlaşmayacaq, dolayısilə yuyunmayacaqdı. Çox keçmədən də iki yüz nəfərlik bir dəstə ilə  Nəcdiyyə istiqamətinə doğru irəliləməyə başlayır. Onlar bu strategiyaya ilk dəfə əl atırdılar ki, onu da Bədirdə Allah Rəsulundan öyrənmişdilər. Ancaq Allh Rəsulu (s.ə.s.) taktikanı daima dəyişdirən bir Rəhbər idi, hər dəfə yeni strategiya ilə məkkəliləri heyrətə və qorxuya salırdı!

Elə bu zaman Əbu Sufyan Mədinənin bir və ya iki günlük məsafəsinə qədər gəlir. Gecə gizlicə Mədinəyə girib Bən-Nadirin rəisi Huyay ibn Ahtabın qapısını döyür. Onun qorxudan qapını açmadığını görüb bir başqa böyüyün – Səlləm ibn Mişkəmin qapısına gedir.

Əbu Sufyanı izzəti-ikramla qarşılayan Səlləm ona lazımi məlumatları çatdırır. Bir müddət oturduqdan sonra oranı tərk edən Əbu Sufyan yoldaşlarının yanına qayıdan kimi hərəkətə keçir  və qarşılarına çıxan  iki  ənsarı öldürüb bir xurma bağına da od vurur.

Məkkənin kin və nifrətinin harada və necə büruzə verəcəyini əvvəldən bilmək mümkün deyildi. Buna görə də, təhlükəsizlik tədbirlərini daha da artırmaq lazım idi. Çünki onlar ər meydanında igid kimi vuruşmaqdan çəkinən hər zəifin etdiyini edirdilər və gizlicə yaxınlaşıb günahsız insanların qanını tökməklə özlərinə görə intiqam alırdılar!

Bunun qarşılığında səksəni süvari olmaqla iki yüz nəfərlik heyətlə yola çıxan Allah Rəsulu  (sallallahu əleyhi və səlləm) Əbu Sufyanın arxasınca düşür.^[3]

Rəsulullahın (s.ə.s.) Mədinədən çıxıb gəldiyini eşidən Əbu Sufyan isə vaxt itirmədən buradan uzaqlaşma əmri verir və sürətlə Məkkə istiqamətinə doğru yol alır. Bu sürətlə gedərlərsə, Rəsulullahın onlara yaxınlaşacağından qorxan Əbu Sufyan yoldaşlarına dəvələrin üstündəki bütün yükləri yerə atmağı əmr edir. Əvvəlcə yoldaşları buna bir məna verə bilmirlər. Ancaq arxadan sürətlə onlara yaxınlaşan İslam əsgərlərini görüncə hamısı yüklərini boşaldıb Məkkə istiqamətinə doğru qaçmağa başlayır.^[4]

Beş günlük təqibdən sonra Mədinəyə qayıdırlar. Etdikləri işin savabını düşünən əshab Allah Rəsulundan soruşur:

– Ya Rəsulallah! Bunun bizim üçün bir qəzvədirmi?

Onları tərəddüdə salan düşməni təqib etsələr də, heç bir problemlə qarşılaşmadan geri qayıtmaları idi. Allah Rəsulu məsələyə aydınlıq gətirir, "Bəli,"  − buyurur.

Qatafan  qəzvəsi və bir  sui-qəsd cəhdi

Başqa bir xəbər də Bəni-Sələbə və Müharib yurdundan gəlir: onlar Allah Rəsulunu mühasirəyə alaraq məğlub etməyi planlaşdırırdılar. Buna görə Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) Hz.Osmanı Mədinəyə  vəkil qoyub rəbiüləvvəl ayının on ikisində dörd yüz əlli adamla yola çıxır. Onun əshabı ilə gəlişini eşidən Bəni-Sələbə və Müharib orduları qaçıb dağlara sığınır. Həmin yerə gələndə ancaq bir adamla qarşılaşırlar. Oturub bu adamla bir qədər söhbət etdikdən sonra o da müsəlman olur və müsəlmanlar gələnəcən orada baş verənləri bir-bir danışır.

Bu arada şiddətli bir yağış yağır və islanırlar. Yağış kəsəndə paltarlarını qurutmaq üçün bir kənara çəkildikləri vaxt Dusur ibn Haris^[5] adlı bir adam arxa tərəfdən Rəsulullaha yaxınlaşır və qılıncını qaldırıb soruşur:

– Bu gün səni mənim əlimdən kim qurtaracaq?