Davamçılar və möhnət illəri

Allah Rəsulu (s.ə.s.) üçün qarşısına çıxan hər kəs təbliğ baxımından yeni bir səhifə demək idi. Qarşısında fikirli dayanan çobandan soruşur:

− Ey gənc, yanında süd varmı?

− Bəli, − deyir ibn Məsud və ardınca da bunları söyləyir:

− Süd var, amma mən əmanətçiyəm, onu sizə verə bilmərəm.

Cəhalətin tüğyan etdiyi cəmiyyətdə belə etibara çox nadir hallarda rast gəlmək olardı. Elə isə bu qədər mənfiliklərin arasında öz böyüklüyünu göstərən bir adam İslam üçün çox münasib idi. Çünki o, fitrəti təmsil edirdi və fitrət də heç vaxt yalan söyləməzdi.

Həmçinin təbliğ məsələsində qarşı tərəfi yaxşı tanımaq və onun dilində danışmaq mühüm amil idi. Məlum idi ki, Allah Rəsulu (sallallahu aləyhi və səlləm) da ibn Məsudla anlayacağı dillə danışmaq istəyirdi. Buna görə də ikinci dəfə ibn Məsuda tərəf dönür və:

− Elə isə, Mənə heç doğmamış bir keçi və ya quzu gətirə bilərsənmi? − deyə soruşur.

Bu istəyi ibn Məsud təəccüblə qarşılasa da, dediklərini yerinə yetirəcəkdi. Sürüyə doğru gedə-gedə nə baş verəcəyini fikirləşirdi. Sürüdə heç doğmamış bir oğlağı tutub qonaqların hüzuruna gətirir.

Allah Rəsulu (s.ə.s.) əvvəlcə onu tutub bağlayır. Sonra da yelinini (əmcəyini) sığallayıb dua etməyə başlayır. Diləyən Rəsulullah (s.ə.s.) olunca Allah da verirdi. Çünki O (s.ə.s.),  nəyi,  kimdən və necə istəyəcəyini də ən yaxşı bilən idi.

Gördüyü mənzərə qarşısında İbn Məsudun gözləri kəlləsinə çıxmışdı, çünki heyvanın quru yelninə süd gəlmiş və oğlağın əmcəyi (yelini) südlə dolmuşdu. İnanılmaz hadisə idi, nə ömründə belə bir şey eşitmiş, nə də görmüşdü.

Hadisəni seyr edən Hz. Əbu Bəkir dərhal bir kasa tapıb gətirmiş və bir möcüzə ilə ikram (lütf) edilən südü sağmağa başlamışdı. Allah Rəsulu (s.ə.s.) əvvəlcə sadiq dostuna tərəf dönür və:

− İç, − buyurur.

Hz. Əbu Bəkir südlə dolu kasadan doyunca içir. Ardınca eyni kasadan Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) də içir.