Davamçılar və möhnət illəri

Beləcə ondakı sürətli dəyişiklik hiss ediləcək və ardınca amansız təqib başlanacaqdı. Bir gün Bilalın Kəbədəki bütlərə qarşı kobud davrandığı və onların əleyhinə bəzi sözlər söylədiyini eşitmişdilər. Necə ola bilərdi ki, qul ağalarının sitayiş etdiyi daş və ağaclardan düzəldilmiş bütlər haqqında “ağzına gələni danışsın?” Sahibi Ümeyyə ibn Xaləfi sıxışdırdılar. O da bir qul üçün özünü təhlükəyə atmaq istəmirdi. Bilal da sadəcə qullardan biri idi. Ümeyyə ibn Xaləf minnət qoymadan:

− Götürün, sizin olsun. Nə edirsiniz edin, − deyir. Artıq Bilal Ümeyyə ibn Xaləfın əllərindən Əbu Cəhlin “insaf”ına qalmışdı. Və Bilalı götürüb səhraya aparırlar. Səhranın qızmar qumları üstünə uzadıb ona dözülməz işgəncələr verirlər. Üstünə ağır daşlar qoyub inim-inim inlətdikləri bəs deyilmiş kimi, fikirlərinə də hakim olmağa çalışır və ondan könlünün gülü Məhəmmədi və dinini inkar etməyi tələb edirdilər.

Xüsusilə də, Əbu Cəhildə sönmək bilməyən kin-küdurət və qəzəb alovu vardı və selik tökülən ağzından hər fürsətdə bu kini qusurdu. Bir qul sahibi kimi, onun iradəsi xaricində başqa gücün qəbul edilməsi ağlına batmırdı... Həm də bir qul tərəfindən... Bir  qul statusuna baxmadan necə belə bir şeyə cürət edə bilərdi? Bilalı üz üstə qızmar quma uzadır və bədəni günəş şüalarında yananadək işgəncə verirdilər. Onsuz da taqəti tükənən Bilalın danışmağa gücü qalmamışdı. Dodaqlarının arasından bircə söz eşidilirdi:

− Əhad... Əhad...^[28]