Davamçılar və möhnət illəri

Onun inancında bir axirət dünyası vardı. İşin bir ucunda ömür boyu əzab-əziyyət içində yaşamaqdansa, bu gün dözüb əbədi səadəti qazanmaq dayanırdı. Buna görə də, dişlərini sıxıb “zillətlə yaşamaqdansa, izzətlə ölməyi” çoxdan seçmişdi. Həmin gün heç kim öz istəyini Bilala qəbul etdirə bilmədi, buna heç kimin gücü çatmadı. Bilal inandığı yolda israrlı idi və hər cür işgəncəyə baxmayaraq, bu qətiyyətindən zərrə qədər dönmədi.

Ancaq kinləri o qədərdi ki, boynuna ip bağlayır, uşaqların əlinə verib küçələrdə, Məkkə dağlarının arasında sürütdürürdülər. Allahın “Qulum”, Rəsulunun da “Ümmətim” dediyi Bilalı uşaqların oyuncağına çevirmişdilər. Səhrada ayaqyalın yeriyib yanmadan Bilalı anlamaq, əzabını görmədən, çəkmədən yaşadığı möhnətlərdən süzülən qədir-qiymətini dərk etmək mümkün  deyildi!

Artıq Məkkədə Bilalın yanıqlı səslə “Əhad!” iniltisini  eşitməyən  qalmamışdı.  Onun  iniltisindən dağ-daş dilə gəlir, amma nə Ümeyyənin, nə də Əbu Cəhilin insafından səs çıxırdı. Məsələnin həlli yenə də başa − Əbu Bəkirə qalmışdı. Hz. Əbu Bəkir özünü çatdırır. Əlindəki var-dövlət onsuz da bir gün tükənəcəkdi, heç olmasa, onu axirəti üçün böyük sərmayəyə çevirmək fürsəti vardı. Bununla həm Bilalı işgəncələrdən xilas edəcək, həm də Rəsulullahı məmnun edəcəkdi. Onların yanına gəlir:

− Bu adama niyə bu qədər əzab verirsiniz? − sualıyla öncə etirazını bildirir. Sonra da Bilalı pulla satın alıb işgəncədən xilas edir, ardınca da azadlıq yollarını  göstərir.