Davamçılar və möhnət illəri

− Sən ölüb getsən də, həşr meydanında yenidən dirildiləcəyin günə qədər əsla Onu inkar etməyəcəyəm, − demiş və nə vaxtsa haqqını alacağını xatırlatmışdı. Ancaq bu incəliyi anlamaq üçün ağıl və vicdan olmalı idi. Bəlkə də, ağılları vardı, amma şeytan kimi birtərəfli işləyirdi. Buna görə də As ibn Vail üzünü Habbaba tutub:

− Sənin dediyin kimi, onsuz da öləndən sonra diriləcəyəm, borcumu da bax həmin gün ödəyərəm, çünki o vaxt mənim çoxlu övladım və mal-dövlətim olacaq, − deyərək Habbabı məsxərəyə qoymağa başlayır.^[31]

Bu, səmanı lərzəyə gətirəcək bir hadisə idi və çox keçmədən Cəbrail yenə Rəsulullahın (s.ə.s.) hüzurunda idi. Gətirdiyi ayədə Allah (cəllə cəlaluhu) möminlərin mənəvi gücünü qüvvətləndirir və As kimi axmaqların aqibətindən xəbər verirdi.^[32]

Bəlkə də, Habbab İbnul-Ərətt həmin gün bir az rahat nəfəs almışdı. Amma toplum içində başqa bir arxası olmayan Habbab birisi gün yenə Allah Rəsulunun (s.ə.s.) hüzuruna gələcək və halını yenə Ona ərz edəcəkdi. Çünki canını dişinə tutub işləyirdi, cəmiyyətdə bir qat artıq dəyərə malik idi, amma kimsəsizliyini bilən Qureyşin hədəfi olmaqdan da heç cür qurtula bilmirdi. Balaca bir daxması vardı, ocağın yanında səhərdən axşamadək dəmir döyəcləyər, qılınc və qalxan düzəldərdi. Axşamlar daxmasının qapısından bir addım atan kimi Qureyşin başqa bir od-alovu ilə qarşılaşır və iztirabı əskik olmurdu. Bir gün də müsəlman olduğunu eşidən sahibi gəlmiş, onu o ki var döyəndən sonra əl-qolunu bağlayıb qızdırılmış dəmirlərlə bədənində yaralar açmış, huşunu itirənə qədər işgəncə vermişdi. Canını zorla qurtaran Habbab  çarəsizlik içində hüzura gəlmişdi: Allah Rəsuluna (s.ə.s.) bunları söyləyirdi:

− Bizim üçün Allahdan nüsrət (yardım) istəməzsənmi, ey Allahın Rəsulu? Əllərini açıb bizə dua etməzsənmi, ey Allahın Rəsulu?