Gözlənilən hadisələr və Uhud

Atın üstündə yaraqlı-yasaqlı gələn Osman gözlənilmədən yox olur. Hamı məəttəl qalır. Sanki, yer yarılmış, içinə girmişdi. Demə, Osmanın atı bir çuxura düşübmüş. Bunu görən Haris ibn Simmə qılıncını çəkib Osmanın qarşısına çıxır və bir müddət vuruşub işini bitirir. Onun məğlub olduğunu eşidən Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) həmd edir:

− Onun şərini yox edən Allaha həmd olsun!

Sad ibn Əbu Vəqqasa səslənən Allah Rəsulu (s.ə.s.):

− Onları geri qaytar, − deyərək, az da olsa, Uhudun ətəklərinə dırmanıb üstlərinə gəlmək istəyən müşriklərə  ox atmağı  əmr  edir. Bunun müqabilində Hz. Sad:

− Tək başıma onları necə qaytara bilərəm? − deyə soruşur.

Hətta bu sözünü üç dəfə təkrar edir. Zahirən elə görünürdü ki, bir insan bu qədər qüvvənin öhdəsindən gələ bilməz. Ancaq bunu Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) buyururdusa, iş dəyişirdi. Dərhal sadağını götürür, bir müşriki nişan alıb atır. Ox hədəflənən müşrikə dəyib onu  yerə sərir. Daha sonra bir ox da atır. Bu ox da hədəfə saplanıb bir müşriki öldürür. Üçüncünü də atıb bir düşməni öldürüncə Allah Rəsulunun dayandığı yerə yürümək istəyənlər bu mənzərədən qorxub geri çəkilirlər. Deməli, geri çəkilməmək, uğursuzluqlar qarşısında ruhdan düşməyib daima iman və əzmlə həmlə etmək lazım idi. Elə gələn ayədə Cənabi Allah bu vəziyyəti nəzərə alır və buyururdu: "Uhud müharibəsində baş vermiş bəzi hadisələrə görə ruhdan düşməyin və qəmgin olmayın. Halbuki əgər möminsinizsə, siz Allah qatında inanmayanlardan çox yüksəkdə durursunuz! Əgər siz Uhud müharibəsində yara aldınızsa, o biri (kafir) dəstə də Bədir müharibəsində o cür yara aldı. Biz bu günləri (bu hadisələri) insanlar arasında növbə ilə dəyişdiririk ki, Allah iman gətirən şəxsləri başqalarından ayırd etsin və içərinizdən şəhidlər (şahidlər) seçsin. Allah zülmkarları sevməz!"^[30]

Deməli, həqiqi imana malik bir mömin dünya bomba kimi partlasa belə, əndişəyə qapılmaz və üzərinə düşəni görməkdən geri durmazdı, durmamalı idi. Möminin hədəfi daim irəliyə olmalı idi. İman kimi bir həqiqət varkən hadisələrin gedişatından əndişəyə qapılmaq, qorxmaq heç bir möminə yaraşmazdı. Çünki O, Allah rizası kimi uca bir qayə ilə və Onun dinini ucaltmaq amacı ilə mücadilə edirdi. Qarşı cəbhədə olanlar isə şeytan yolunda savaşırdılar; şəxsi mənfəətləri arxasınca düşmüşdülər.