Gözlənilən hadisələr və Uhud

Onun döyüşə getmək üçün göstərdiyi səyi görən Allah Rəsulu (s.ə.s.) əshabın qarşısında bu iki dəliqanlının güləşməsini istəyir. Həqiqətən də, nəticə Səmürənin dediyi kimi olur. Bəlkə də, Rafi dostu ibn Hadic onunla getsin deyə bilərəkdən məğlub olmuşdu. Peyğəmbərimiz (sallallahu əleyhi və səlləm) hər ikisinə döyüşə getməyə izin verir.

Əshabını üç dəstəa ayırır: mühacirlərin bayrağını Hz. Əli, Əvsin bayrağını Üseyd ibn Hudayr və Xazrəcin bayrağını isə Hubab ibn Münzir aparırdı.

Mədinədə vəkil olaraq yenə Abdullah ibn Ümmi Məktum təyin edilir. Təqribən min nəfər idilər. Bunlardan yalnız yüz nəfəri zirehli idi. Süvarilərə Zübeyr ibn Avvam başçılıq edirdi, zirehsiz olduğu halda, Uhuda gedənlərin başında isə Hz.Həmzə dayanırdı. Bədirdə olduğu kimi, yenə düşmənin üçdə biri qədər idilər. Ancaq onlar nə bu gücdən, nə də ölümdən qorxurdular! Şəhadət onlar üçün əlçatmaz və arzulanan bir hədəf idi.

...Və Uhud

Peyğəmbərimiz (sallallahu əleyhi və səlləm) axşam düşəndə əshabı ilə birlikdə Uhuda çatır.  Bilalın azanı ilə axşam və yatsı (işa) namazlarını camaat şəklində burada qılırlar.

Rəsulullah (s.ə.s.) hər döyüşdə bir taktikaya əl atırdı. Çünki Məkkə ordusu Bədirdəki taktikanı öyrənməyə çalışır və buna uyğun hazırlaşırdı. Onun qənaətinə görə, Uhud strateji baxımdan Bədirdən fərqli olacaqdı. Bununla Allah Rəsulu (s.ə.s.) hər zaman düşmənlərdən üstün olduğunu göstərir və beləliklə, şərtləri qoyan, təyin edən O olurdu. İnsanların könüllərinə xitab edir və yəqin idi ki, əshabının işi hərtərəfli qavramasını planlaşdırırdı.

Əlli süvari seçir və başçıları Məhəmməd ibn Məsləmə ilə birlikdə ətrafda gəzib onları gecənin qaranlığında ehtimal olunan təhlükələrdən qorumağı tapşırır.

– Bu gecə bizi kim qoruyacaq? – sualına cavab olaraq Zəkvan ibn Abdiqays önə çıxır və Peyğəmbərimizin təhlükəsizliyini öz boynuna götürür. Bu vaxt Allah Rəsulu (s.ə.s.):

– Bizim bələdçi və rəhbərlərimiz haradadır? Bizi kim bu təpələrin arxasından keçirib hiss etdirmədən onların yanına aparacaq, – deyə soruşduqda Əbu Heysəmə irəli çıxır:

– Mən, ya Rəsulallah!

Beləliklə, Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) bir dəstə səhabə ilə Əbu Heysəmənin bələdçiliyində arxa tərəfdə olanları öyrənmək üçün kəşfiyyata çıxır. Yol gedərkən kor bir münafiqin bağından keçmək məcburiyyətində qalırlar. Bağına Rəsulullah və əshabının girdiyini anlayan Mirba ibn Qayzi qəribə bir reaksiya verir və:

– Əgər Sən Rəsulullahsansa, bağıma girdiyin üçün Sənə haqqımı halal etmirəm. Həm də bu Sən yox, bir başqası olsa idi, onu mütləq kötəkləyərdim, – deyir, digər tərəfdən də üstünə torpaq atır.

Onun belə rəftarı əshaba pis təsir edir və onun üstünə yeriyirlər. Hətta bir səhabə əlindəki yayla kişinin başına bir zərbə də endirir... Mümkün idimi?! Bir tərəfdə Rəsulullaha həqarət edilir, digər yanda isə bu təhqiri edənin yaxınları müdafiəyə çəkilmiş adama kömək üçün hazır gözləyirdi. Meydan bir anda gərginləşir. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) dərhal müdaxilə edir:

− Ona  toxunmayın! Onun qəlbi də, gözü də kordur!