Hər kəsi təəccübləndirən hal
Bir gün Osman ibn Talha onun İbn Ərkamın evinə girdiyini görmüşdü. İkinci dəfə görəndə Musab namaz qılırdı. Musabın da yeni axına qoşulduğuna şübhəsi qalmamışdı. İnana bilmirdi: onun kimi zəngin bir insan necə ola bilərdi ki, Ammar, Bilal, Habbab kimi kasıblarla bir yerdə oturub-durur? Onlara qoşulub ata-babalarının adət-ənənələrindən – bütlərdən necə imtina etmişdi? O dəqiqə Musabın anasının yanına gəldi və vaxt itirmədən vəziyyəti xəbər verdi. Belə ki, bu gedişə bir çarə tapılmalı, axının qarşısı alınmalı idi!
***
Musabın “yenidən doğulduğunu” eşitməyən qalmamışdı Məkkədə. Gözlədiyi kimi, anasının kəskin etirazı ilə qarşılaşdı. Bir vaxtlar heç kimin qəlbini qırmayan gənc Musab artıq “Allah” deyib, ”Peyğəmbərə” heyran olduğu üçün hər gün döyülürdü. “Gedib-gəlməsin, əlaqə saxlamasın” deyə onu həbs etmişdilər. Üstünə də bir gözətçi qoymuşdular. Ağlı, qəlbi Allah Rəsulunun yanında, bədəni evində həbsdə idi artıq!
Bəli, anasının istəkləri çox əhəmiyyətli idi. Amma bir ana da göz görə-görə oğlunun qəlbinə qıfıl vurmamalı idi. Musab anasını incidə bilməzdi, üstündə haqqı vardı. Ancaq Könlünün Gülü ilə əlaqəsinin kəsilməsini heç cür qəbul edə bilmirdi. Vüsal anında məhrumiyyətlə üzləşmişdi?
Həbəşistana hicrət var…
Bu ərəfədə Musab Məkkədə zülm görən Müsəlmanların Həbəşistana hicrət xəbərini almışdı. Bir yol tapıb əsarətdən xilas oldu və ilk mühacirlərin arasına qatıldı. Əxlaqı ilə insanlara örnəkdi. Dinini yaşamaqda qüsursuz mömin olmuşdu. Həbəşistan hicrəti uzun sürmədi və ara bir az sakitləşən kimi, yenidən Məkkəyə qayıtdılar.
Küfrdə inadın, imanda təkidin bir mübarizəsi
Anası qərarında qətiyyətli idi. Geri dönən kimi, Musabı yenidən həbs etmək istədi. İkisi də göz yaşı tökürdü; anası öz övladını bir “xəyal” uğrunda itirməyin kədəri ilə ağlayır, oğul isə qəlbinin qapısını haqqın üzünə bağlayıb üstünə gələn anasının lüzumsuz inadına yanırdı. Qəlbi imanla dolub-daşan bir gəncin imana qarşı çıxan bir ana ilə sınağı idi bu. Küfrdə inadın, imanda təkidin bir mübarizəsi idi bu!
***
Bu vəziyyət anasının doğma övladı Musabı evindən çıxarana qədər davam etdi. Onu dinləməyən övlada oğul nəzəri ilə baxmağı düşünmürdü Hünas bintü Malik yenə belə günlərin birində çox əsəbiləşmişdi. Təkidlərində qərarlı idi, amma Musabın Allahı inkar edib bütlərə yaxın durmaq fikri yox idi. Kini övlad sevgisini kölgədə qoyurdu və:
– Nə istəyirsən, et. Artıq mən sənin anan deyiləm, – dedi. Hər şeydən məhrum etmişdi Musabı. Öz oğlunu qovub evin qapılarını bağlamaqla qəlbinin qapılarını da imana bağlamış olurdu.
Bir ananın oğlundan ayrılması nə qədər çətindirsə, iman etmiş bir övladın da anasını “əbədi yoxluq” içində qoyub kömək edə bilməməsi o qədər dözülməz idi. Ancaq dünya üçün ibadət vəzifəsini bir kənara qoymaq niyyəti yox idi Musabın. Gözündə nə dünya nemətləri, nə də gələcək qayğısı vardı. Başda anası olmaqla, bütün bəşəriyyətin imanı gözlərini tutmuş, bir dərd olmuşdu ürəyinə! Anasına yalvarırdı:
– Ana, nə olar, bir mənə qulaq as! Gəl sən də yeganə ilahın Allah, Məhəmmədin də onun qulu və Rəsulu olduğuna inan.
Dəvət nə qədər şirin və mülayim idisə, ona verilən cavab da bir o qədər sərt və kəskin idi:
– Ulduzlara and olsun ki, əsla! Sənin dininə girəcək qədər nə ağlımı itirdim, nə də şüurumu.
***
Səyləri nəticə vermirdi və çarəsiz qalıb vidalaşaraq evindən ayrıldı. İsti yuvadan qovulmuşdu, amma dünyanın ən isti könlündə taxtını quracaqdı. Rəsulullahın hüzuruna gəldi və bir daha Ondan ayrılmadı! Artıq Musab da digər səhabələr kimi, köhnə libaslar içində idi, yarı ac, yarı tox günlər keçirirdi. O da artıq Habbabların, Bilalların arasına qatılmışdı. Gözəl ətirlərə alışmış dərisi aclıq və əziyyətdən qabar-qabar olmuş, qopub tökülürdü.
Hər şeyini Allah və Rəsulunu uğruna tərk etdi
Bir gün uzaqdan məscidə gəlirdi. Yaxınlaşarkən səhabələrlə gəlişini seyr edirdi Allah Rəsulu (s.ə.s.). Musabın yorğun, amma hüzurlu halını süzən gözlərə çoxdan yaş dolmuş, başı önə əyilmişdi. Birlikdə qüssələnmişdilər. Musab əyninə köhnə bir libas geyinmişdi. İslamdan əvvəl necə yaşadığını bilənlərə bu halı çox təsir etmişdi. Bilal onsuz da kasıb idi. Habbab və Ammarın da imkanı yaxşı deyildi. Onlar yoxluğa alışmışdılar. Amma Musab belə deyildi! Allah Rəsulu onun bu halına tab gətirməyib buyurdu:
– Bu gələn Musabı əvvəllər də görmüşdüm. Ana-atasının yanında Məkkədə ondan dəyərli bir insan yox idi. O, bunların hamısını Allah və Rəsulu üçün tərk etdi və buraya gəldi!
O isə başına gələnlərə əhəmiyyət vermirdi. İnsana səadəti, xoşbəxtliyi libas vermirdi ki! İmansız qəlb bədən üçün işgəncədən başqa bir şey deyildi. Onun bir hədəfi vardı. İman uğrunda uca səmalara uzanan bu yola ayaq basmış, gündən-günə dərinləşir, uzun məsafələr qət edirdi. Hər gün gələn ayələri əzbərləyir, Kamil Mürşidindən dinin incəliklərini öyrənib layiqincə yaşamağa çalışırdı.
