İzhir otu ilə kəfənləndi
Məkkədən sadiq dostu Habbabın dediyi kimi, Musab dünya nemətləri içində üzərkən hər şeyi tərk etmiş, Gül dövrünü görmədən getmişdi. Növbə son vəzifəyə gələndə üstünü örtməyə bir bez parçası belə tapılmadı. Bir vaxtlar zənginlik və dəbdəbə içində yaşayan bu dəyərli insanı kəfənləməyə bir örtük belə tapılmırdı. Köhnə bir xirqə vardı əynində. Saçları dağınıq, bədəni qılınc və nizə zərbələri ilə parça-parça idi. Geydiyi xirqə ilə başını örtəndə ayaqları, ayaqlarını örtəndə başı açıq qalırdı. Vəziyyətdən xəbər tutan Rəsulullah: “Xirqə ilə başını, izhir otu ilə də ayaqlarının örtüb məzara qoyun,” – deyə əmr edəcəkdi.
Fəryada boğulan ayrılıq
Şəhid olduğu zaman Musab qırx yaşında idi. Allah Rəsulu bibisinin qızı Hamnə ilə evləndirmişdi onu. Hamnə bintü Cahş Hz. Həmzənin bacısı qızı, Zeynəb anamızla Abdullah ibn Cahşın da bacısı idi. Qızına da xalasının adını vermişdi. Məkkənin varlı gənci Musabdan bir Hamnə, bir də olanlardan xəbərsiz kiçik Zeynəb qalmışdı. Təbliğ eşqi ilə dolub-daşan və hər bir mömin üçün gözəl örnək olan həyatı bütün miraslardan üstün idi. İnanan bir şəxsin əgər istəsə, nələr edə biləcəyinin dastanı idi bu!
Əvvəlcə Hamnə qardaşı Abdullahın şəhadət xəbərini eşitdi. Çox kədərlənmişdi, amma bu, bir mübarizənin təmsili idi. Lazım gəlsə qurban da veriləcəkdi. Mətin davrandı:
– Biz Allaha aidik və vaxtı çatanda da, əlbəttə, Ona dönəcəyik! – dedi və şəhid olan qardaşı üçün əfv dilədi. Arxasınca dayısı Həmzənin şəhadət xəbəri gəldi. Hamı kimi, o da hüzndən iki büklüm olmuşdu. Ancaq zaman dik dayanmağı tələb edirdi. Yenə əfv dilədi. Xəbərlərin ardı-arası kəsilmək bilmirdi. Əri Musabın xəbəri gələndə artıq dözməyə halı qalmamışdı. Bir fəryad qopardı. Özünü itirmişdi. Halını müşahidə edən Allah Rəsulu belə deyəcəkdi:
– Qadın üçün ərin yeri başqadır!
Verdiyi sözə əməl edən igid
Sonra Allah Rəsulu Mədinəyə göndərdiyi ilk elçisinin yanına gələcək, onu əbədi aləmə özü yola salacaqdı. Musabın baş tərəfində dayandı. Qəlbi hüznlü, gözləri yaşlı… Nur üzünü mübarək göz yaşları ilə yuyarkən “İlahi kəlam”dakı bu ifadələri təkrar edirdi:
– Möminlərdən elə igidlər var ki, Allaha verdikləri sözü yerinə yetirib sədaqətlərini isbat etdilər. Onlardan bəziləri vəzifəsini yerinə yetirib qəhrəmancasına getdi, bəziləri də o anın intizarındadır. Onlar verdikləri vəddən zərrə qədər də dönmədilər.
Sonra da Musabın yarı ot, yarı xirqə kəfəninə diqqətlə baxacaq və dodaqlarından bu cümlələr töküləcəkdi:
– Səni Məkkədə ilk dəfə gördüyüm zaman əynində qiymətli, bahalı libaslar vardı. Məkkədə heç kim səndən gözəl geyinmirdi. İndi isə yerdəsən, saçın-başın dağınıq, köhnə bir xirqənin içində, heç başını da örtməyib!
Sonra da Uhud meydanına qayıtdı. Budəfəki xitabı Musab da daxil olmaqla, bütün şəhidlərə idi. Allah üçün canını fəda edənlərə Allah Rəsulu şahidlik edirdi:
– Allah Rəsulu şahidlik edir ki, Qiyamət günündə siz Allah qatında da şəhidsiniz.
Hər kəsin üstünə bir vəzifəsi düşürdü və Allah Rəsulunun səhabələri deyəcəkləri vardı. Döndü və qulağa sırğa olacaq bu cümlələri söyləməyə başladı:
– Ey insanlar! Onları ziyarət edin və buralara gəlin! Onlara salam verin! Nəfsim əlində olan Allaha and olsun ki, bunlar Qiyamət gününə qədər onlara salam verən hər müsəlmanın salamını alacaq və salama cavab verəcəklər.
Eşitdik və itaət edirik, ya Rəsulallah!
Salam olsun sənə, ey Musab!
Salam olsun sizə, ey şəhidlər!
Salam Uhuda və Uhudun aslanlarına!
Və salam olsun, getdiyi yeri mədəni bir Mədinəyə çevirməyə and içmiş məfkurə mühacirlərinə!
“Səadət əsrində doğan ulduzlar” əsərindən iqtibas edilmişdir
