Uhuddan sonraki hadisələr

Birbaşa gedib olanları Rəsulullaha danışır. Mədinə qəm-qüssə içində idi. Çünki bu, eyni gündə gələn ikinci acı xəbər idi. Racidə şəhid olan on səmimi müsəlmandan sonra altmış doqquz yoldaşının da səbəbsiz yerə öldürülməsi xəbərindən ağır nə ola bilərdi?!

– Bu Əbu Bəranın işidir, – deyir Rəsulullah. Sonra da əlavə edir:

–Halbuki Mən bunu istəmirdim və belə bir hadisə ilə üzləşəcəyimdən narahat idim.^[22]

Daha sonra  da Hz. Amr Allah Rəsuluna öldürdüyü iki Amiridən bəhs edir. Vəziyyət bir anda gərginləşir. Rəsulullah (s.ə.s.):

– Sən nə pis iş görmüsən, – deyə səslənir, – Mən onlara aman vermiş və himayəm altına almışdım. Vallah, onların qan bahasını ödəyəcəyəm.

O ana qədər yaxşı bir iş gördüyünü sanan və bəlkə də, bu xəbəri verərkən iltifat gözləyən Hz. Amr çaşıb qalır. Nəbinin hüznü onu da kədərləndirir, əməlindən peşman olur. Ancaq bundan sonra peşmançılığın bir faydası yox idi.

Ortada Peyğəmbər şəfqəti vardı və insanların gözü qarşısında nəbəvi ədalət təcəlli edir. Bir tərəfdən heç bir səbəb olmadan altmış doqquz məsumun canına  qıyan insanlar, digər tərəfdən də səhvən öldürülən iki adam var idi və Allah Rəsulu (s.ə.s.) öz yoldaşlarının qan bahasından söz salmadan himayəsinə götürdüyü iki nəfərin (həm də 69 səhabəni öldürən qəbilyə məxsus iki nəfərin) səhabə tərəfindən yanlışlıqla öldürülməsinə görə qan bahası ödəyəcəyini israrla bildirir.

Bəni-Nadir

Mədinədə məskunlaşmış yəhudi qəbilələrindən biri olan Bəni-Nadir Amr ibn Ümeyyənin Rəsulullahın aman verdiyini bilmədən öldürdüyü iki nəfərin qəbiləsi olan Bəni-Amirlə müttəfiq idi. Hicrətdən sonra bağlanan Mədinə müqaviləsinə onlar da imza atmış, təməlləri qoyulan yeni bir dövlətə boyun əydiklərini bildirmiş və Mədinəni birlikdə müdafiə edib burada müştərək bir həyat yaşamaq barədə də Rəsulullaha söz vermişdilər.

Buna baxmayaraq, məkkəlilərlə əlaqələri davam etdirir və Allah Rəsuluna (s.ə.s.) qarşı düşmənçiliklərini  gizli davam etdirirdilər. Bu arada məkkəlilərdən bir məktub alırlar və onların hər cür maddi dəstək göstərəcəklərinə dair vədlərinə inanırlar. Buna görə əvvəlcə Allah Rəsuluna (s.ə.s) xəbər göndərib otuz nəfər səhabəsi ilə açıq ərazidə müzakirə aparmaq istədiklərini bildirirlər. Məqsədləri qəflətən hücum edib Peyğəmbərimiz və öndər səhabələrinin hamısını öldürmək idi. Ancaq Allah Rəsulu ilə oraya gələcək səhabələrin çevik və cəsarətli hərəkətlərindən qorxub niyyətlərindən daşınır və bu müzakirələrin hər iki tərəfədən üç nəfərin iştirakı ilə davam etdirilməsənin daha yaxşı olacağı xəbərini göndərirlər. Bu üç nəfərin hazırlığından xəbərdar olan Allah Rəsulu (s.ə.s.) yola çıxdığı halda, geri qayıdır və onların bu tələsinə düşmür.

Bir şənbə günü Allah Rəsulu (s.ə.s.) hüzurundakı bir dəstə səhabə ilə birlikdə Qubaya gəlir və burada ikindi (əsr) namazını qıldıqdan sonra Bəni-Nadir məhəlləsinə baş çəkir. Məqsədi yanlışlıqla öldürülən iki Amiroğlunun qan bahasını ödəmək məsələsində Bəni-Nadiri vasitəçi etmək idi. Eyni zamanda bu, Bədirdən bu yana fərqli reaksiyalar verən Bəni-Nadirin hadisələr barədə ən son mövqeyini anlamaq üçün bir təftiş demək idi.

Allahın Rəsulu olmanın fərqi idi bu; səbəbsiz yerə altmış doqquz Quran müəllimini öldürən və hələ bir üstəlik Ona meydan oxumaqda davam edən Amir ibn Tufeyl  və yoldaşları qan bahası barəsində düşünməsə də, Allah Rəsulu öz payına düşəni yerinə yetirir və başqalarının hərəkətlərinə görə davranmırdı.