Zəngin və əsilli-nəcabətli bir ailədə dünyaya gəlmişdi. Ana-atası üstündə tir-tir əsir, bir dediyini iki etmirdi. Xüsusilə, anası Hünas oğluna gözü bəbəyi kimi baxır, gözündən uzağa getməsini istəmirdi. Gənclik illərinə çatanda Musab artıq yaraşıqlı bir gənc idi. Geyim-keciminə fikir verir, bir dəfə geydiyini ikinci dəfə geyinmir, gözəl ətirlər vururdu. Onu heyranlıqla seyr edirdilər. Keçdiyi küçələrdə pəncərələr aralanır, görüb seyr edə bilmək üçün pərdələr çəkilir və uzun müddət arxadan süzülürdü. Onun yolunda hər şeyini verməyə hazır olan neçə qadın vardı. Etibarlı idi, məclislərdə iştirakı şərəf sayılır, həmişə izzət-ehtiram göstərilirdi. Qapılar da, qəlblər də ona taybatay açıq idi.
İbn Ərkamın evində
Bir gün onun da qulağı bəzi şeylər eşitmiş və güclü maraq hissi bürümüşdü içini. Bir yol tapıb onu özünə cəzb edən insanı tapmalı idi. Artıq İbn Ərkamın evində idi. Bəşəriyyətin Əmini orada Quran oxuyub söhbət edir, dua edib yalvarırdı. Bir müddət qulaq asdı, məftun olmağa layiq insandı. Şirin bir hikmət bulağı ilə üz-üzə idi. Eşitdiyi sözlərin bütün əzalarına işlədiyini hiss edirdi. Qəlbində xoş titrəyiş başlamış, vücudunu hərarət bürümüşdü.
Bu hal Rəsulullahın (s.ə.s.) gözündən qaçmadı, yanına yaxınlaşdı və əlini köksünə qoyub sığallamağa başladı. Mübarək əllərin hərəkəti ilə imanın iliklərinə qədər işlədiyini hiss edirdi. Elə oradaca da Musab yaşından böyük kamilliklə İslamı qəbul etdi. Axını dəyişdirəcəkdi bu kamillik! Yerə-göyə sığmırdı. Nura qərq olmuş, sevincdən uçurdu. Firavan həyatın ona səadət bəxş etmədiyini, edə bilməyəcəyini indi daha yaxşı başa düşürdü. Onun üçün hər şey yeni və əvəzsiz idi. Təkcə bədəninin istəklərini yerinə yetirmirdi, eyni zamanda ruhunu da doydururdu.
Evdəkilərə nə deyəcəkdi
Artıq Musab da Bilallar kimi İbn Ərkamın evində iman halqasına bağlanmışdı, ora baş çəkmədən dayana bilmirdi. Allah Rəsulunun şirin, incə sözləri iliklərinə qədər yağ kimi yayılır, belə bir dəyəri anlamayan, hətta Ona qarşı çıxan məkkəlilərə qəzəblənirdi. Belə bir xəzinənin dəyərini bilməmək olmazdı?!
Müsəlman olmuşdu, amma bunu ailəsinə, xüsusən, anasına necə deyəcəkdi? Ondan çəkindiyi qədər heç kimdən çəkinmirdi. Məkkə bütün qüvvəsi ilə üstünə gəlsə, qorxmazdı, amma anasının necə rəftar edəcəyini düşünəndə az qala ağlını itirirdi. Bu səbəbdən imanını gizlətmək qərarına gəldi; heç kimə bir şey deməyəcək, anası ilə də üz-üzə gəlməkdən uzaq olacaqdı.
Ancaq o vaxtlar Məkkədə bir şey gizlətmək qeyri-mümkün idi. Sanki, hər kəs Qureyşin casusu olub bir-birinə xəbər ötürürdü.
