Gözlənilən hadisələr və Uhud

Görünür, bu cəbhəni çox yaxşı tanıyır və məsələdə kimlərin əsas rol oynadığını yaxşı bilirdi. Ancaq Allah Rəsulu yenə də fikrini dəyişdirmir. Yenə də tapşırır ki, cavab verməsinlər. Hz. Ömər onun dərsini verməkdən özünü  güclə saxlayır. Hər dəfə cavab vermək üçün izin istəyir, amma Rəsulullah (sallallahu əleyhi və səlləm) buna icazə vermir. Yenə də üzünü Allah Rəsuluna tutur:

− Ya Rəsulullah! Ona cavab verim? − deyə izin istəyir. Sanki, Uhudda psixoloji müharibə gedirdi. Bu dəfə Peyğəmbərimiz (s.ə.s.):

− Yaxşı, cavab ver, − buyurur.

Bu əsnada Əbu Sufyan üzünü qəbiləsinə tutub deyir:

− Deməli, bunlar öldürülmüşlər! Əgər sağ olsa idilər, mütləq cavab verərdilər!

Hələ cümləsini tamamlamamış Hz.Ömərin gur səsi yayılır Uhud meydanında:

− Yalan deyirsən, ey Allah düşməni! Səni rəzil və rüsvay etmək üçün Allah onların hamısını hifz etdi. Belə boş-boşuna sevinmə, az öncə adını çəkdiklərin sağ və salamatdır!

Əbu Sufyan sarsıntı keçirir. Deməli, İbn Qamiə yanılmışdı, demək, onun öldürdüyü adam Məhəmməd deyildi. Məhəmməd... Əbu Bəkir... Ömər... Bunlar yaşayırsa, deməli, işləri müşküldür. Geri qayıtma məsələsində qərarını qətiləşdirir. Bu vəziyyətdə işi yenidən təhlükəyə atmamalı  idi. Əvvəlcə:

– Uca Hubəl, Uca Hubəl, – deyə qışqıraraq vaxt qazanmağa çalışır. Uhudun zahirinə baxaraq "bizim inanclarımız sizinkindən üstündür" demək istəyir. Ancaq bu biri tərəfdə Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) yerində güclə dayanan Hz.Ömərə  səslənir və:

– Qalx, ya Ömər! Ona cavab ver, – deyir. Artıq onu kim saxlaya bilərdi?!

Dərhal qalxır və:

– Ən böyük və uca olan, şübhəsiz ki, Allahdır, – deyir.

– Bu gün (Uhud) Bədirə əvəz günüdür, o gün siz üstün gəlib bizi məyus etdiniz, bu gün də bizim üzümüz güldü və sevinən biz olduq, – deyir Əbu Sufyan. Bunun cavabında Hz. Ömər:

– İkisi bir ola bilməz, bizim ölülərimiz cənnətə gedərkən, sizinkilər isə çoxdan cəhənnəmlik olmuşlar, – deyə səslənir. Bu sözün altında qalmaq istəməyən Əbu Sufyan:

– Bunu siz söyləyirsiniz, əgər dediyiniz kimidirsə, vay bizim halımıza! Halbuki bizim Uzzamız var, amma sizin Uzzanız yoxdur!

Hz.Ömər nə vaxt söz altında qalmışdı ki? Dərhal:

– Bizim Mövlamız Allahdır, sizi qoruyub mühafizə edən yoxdur, – deyə hayqırır.

Ancaq Əbu Sufyanın tərəddüdləri hələ keçməmişdi. Bir daha Hz. Ömərə səslənərək:

– Yaxına gəl, – deyir. Peyğəmbərimiz izin verir, Hz.Ömər yerindən qalxır və Əbu Sufyana daha yaxın yerə gəlir. Əbu Sufyan soruşur:

– Allah xətrinə səndən soruşuram, ey Ömər! Doğru söylə, biz Məhəmmədi öldürdükmü?