Hicrət İzni və Qureyşin Təlaşı

Bundan sonra Ümmü Sələmə anamız, demək olar ki, hər gün Əbtah adlı yerə gəlir və ayrı düşdüyü körpəsi və ərinin hicranı ilə göz yaşı tökürdü. Bu vəziyyət düz bir il davam edəcəkdi. Bir il sonra həmin yerdən keçən bir qohumu Ümmü Sələmənin ah-naləsini görüb  onun bu halına acıyacaq və:

− Niyə bu yazıq qadınla bu cür rəftar edirsiniz? Buraxın, oğluna və ərinə qovuşmaq üçün istədiyi yerə getsin,−deyəcəkdi. Bu sözlərdən insafa gələn Ümmü Sələmənin digər qohumları onu buraxacaq, ardınca da Abduləsədoğulları körpə Sələməni ona qaytaracaqdı. Artıq Ümmü Sələmənin sevincinin həddi-hüdudu yox idi. İndi növbədə ərinə qovuşmaq və  keşmiş xoşbəxtliyi birgə yaşamaq vardı. Buna görə də, dərhal bir dəvəyə minir və Mədinəyə yola düşür. Təhlükələrlə dolu bir səfərdə və ucsuz-bucaqsız səhrada bir Ümmü Sələmə idi, bir də körpəsi. Qarşısına çıxan adamlardan kömək istəyərək yolu tapmağa çalışırdı. Günlər keçir və nəhayət, Tənimə qədər gəlib çatır. Burada Osman ibn Talhanı görmüş və ondan da gedəcəyi yeri soruşmuşdu. Hz. Osman Ümmü Sələməni tanımışdı və soruşur:

− Ey Ümeyyəoğullarının qızı, belə təkbaşına hara gedirsən?

− Mədinəyə, ərimin yanına, − deyir Ümmü Sələmə. Osmanı heyrət bürüyür. Neçə-neçə igidin bu yollarda qarşısına sədd çəkilmişdi.Necə böyük təhlükələri aşmışdılar. Buna görə yenidən soruşur:

− Buraya qədər yanında heç kim olmadanmı gəldin?

Təmkin və təvəkkül insanı Ümmü Sələmə anamız təvazökarlıqla cavab verir:

− Bəli! Vallah, bu uşaq və Allahdan başqa heç kim olmadan!

Həqiqətən də, heyrətamiz bir vəziyyət idi. Deməli, ürəkdən istəyəndən və səmimi olandan sonra qeyri-mümkün görünən işlər də nəticə verir və nadirən də olsa, bahar bir anlıq səhranın düz ortasında varid olub ətrafa yaşıllıq saça bilirdi. Amma indi əsas vəzifə Hz. Osmanın üstünə düşmüşdü və Hz. Osman:

− Vallah, səni gedəcəyin yerə çatdırmadan tək buraxmayacağam,− deyəcək və Ümmü Sələmə və oğlunu Əbu Sələmə ilə görüşdürmək məqsədi ilə dəvənin ovsarından tuta-tuta yola  düzələcəkdi. İstirahət üçün dayanmaq istəyəndə dəvəni çökdürür və Ümmü Sələmə daha rahat hərəkət edə bilsin deyə, özü də bir kənara çəkilirdi. Nəhayət, Qubadakı Amr ibn Avfoğullarının yurduna çatanda Hz. Osman əli ilə ərinin qaldığı yeri göstərərək:

− Bax, ərin bu kənddə qalır. Allahın inayəti ilə bundan sonrakı yolu özün də gedə bilərsən, − deyəcək və  yenidən geriyə − Tənimə yola düşəcəkdi.^[10]