Hicrət İzni və Qureyşin Təlaşı

Amma ünvan əsasən məlum olduğu üçün hazırlıqlar da başlamışdı. Ən azından gediləsi məkan artıq qəti şəkildə bilinirdi.

Bu əsnada hicrət izni gəlir. İndi isə Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) əshabına Mədinədən bəhs edəcəkdi: Məkkədə müsəlman olan hər kəs bundan sonra dərhal Mədinəyə hicrət etməli idi. Buna görə də, Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) səhabələrinə belə buyururdu:

− Şübhəsiz ki, Allah sizə başqa dostlar qismət etdi və başqa bir yerə hicrət izni verdi. Artıq ora köçüb əmin-amanlıq içində nəfəs alacaqsınız!^[5]

Artıq səhabələr bir-bir yola düzələcək və Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) buyurduğu şəkildə səssiz-səmirsiz Mədinə istiqamətində hicrətə başlayacaqdı. Çünki bir tərəfdə onları qarşılamağa can atan səmimi ənsar, qapılarını taybatay açan müqəddəs Mədinə vardı. Digər tərəfdə isə Qureyş nəsə baş verdiyini hiss etmiş, amma məsələni heç cür öyrənə bilməmişdi. Onsuz da, əvvəlki illərdən təcrübələri var idi: Məhəmmədül-Əmin kənardan gələnlərin yanına gedir və onları davamlı şəkildə İslama dəvət edirdi. Görəsən, bu il neyləmiş və kimlərlə görüşmüşdü? Həm də Mədinədən gələn bu qədər adam xeyir əlaməti kimi görsənmirdi.

Rastlarına kim çıxsa, ondan soruşur, amma heç cür cavab ala bilmirdilər. Nəhayət, aralarından bir neçə nəfəri Mədinəyə göndərmək qərarına  gəlirlər. Eyni zamanda, bir dəstə təşkil edib Mədinəyə gedən yollara nəzarət edirdilər. Nəhayət, Mədinəyəcən gələn dəstənin başındakı məkkəli onlara belə səslənəcəkdi:

− Ey Xazrəc camaatı! Sizlərin bizim bu adamımızın yanına gəldiyinizi, Onu bizdən alıb öz bölgənizə aparmaq istədiyinizi və bizimlə döyüşmək bahasına da olsa, bu məsələdə Ona söz verib beyət etdiyinizi öyrəndik. Unutmayın ki, əgər bu cür hərəkət etsəniz, qarşınızda ərəblər arasında bizdən daha amansız və güclüsünü görməyəcək və ən qəddar düşmənimiz olacaqsınız!

Onların bu təhdidlərini eşidən mədinəlilər baş verənləri anlamağa çalışır və:

− Nə olub ki? Bizim heç nədən xəbərimiz yoxdur. Və biz heç kimlə razılaşmadıq, − deyirdilər. Nəhayət, Mədinədə rəislik tacını qoymağa hazırlaşan Abdullah ibn Übeyy ibn Səlulun yanına gəlirlər. Onun da üzündən eyni çaşqınlıq  və təəccüb oxunurdu:

− Bu xəbərin heç bir əsası yoxdur. Əgər belə bir şey olsaydı, mənim bundan mütləq xəbərim olardı. Mən Yəsribdə^[6] olduğum müddətdə belə bir şey olarsa, qarşısında birinci məni görər,− deyir.