Hicrət İzni və Qureyşin Təlaşı

Bu vaxt Cəbrail gəlmiş, hicrət iznini gətirmişdi. Onsuz da, hicrətin vacibliyinə inanan bu kiçik İslam topluluğu əvvəllər də bu mövzu ilə bağlı nazil olan vəhyə şahid olmuşdu. Axirətdə üzləşəcəkləri ağır vəziyyət qarşısında bəhanə axtarışına başlayan bəzi adamların, hələ dünyada ikən, təzyiqlərə rəğmən, hicrət kimi bir alternativi dəyərləndirmədiklərinə görə əzaba düçar olacaqlarını ifadə edən bəyanı bir Quran ayəsi olaraq namaz da daxil olmaqla həmişə oxuyurdular.

Mələklər öz nəfslərinə zülm edənlərin (Məkkədə kafirlər içərisində qalıb hicrət etməyənlərin) canlarını alarkən (onlara) deyəcəklər: “Siz (hicrət zamanı) nə işdə idiniz?” Onlar söyləyəcəklər: “Biz yer üzərində zəif (aciz) kəslər idik.” (Mələklər də onlara: ) “Allahın torpağı geniş deyildimi ki, siz də hicrət edəydiniz?” – deyəcəklər. Onların sığınacaqları yer Cəhənnəmdir. O necə də pis yerdir!^[1]

Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) da gördüyü bir yuxudan  danışmış və belə buyurmuşdu:

− Yuxuda gördüm ki, Məkkədən çıxıb xurma ağacları ilə zəngin olan bir şəhərə hicrət edirəm. Əvvəl bu şəhərin Yəmamə və ya Həcər olduğunu güman etdim, amma anladım ki, həmin şəhər Yəsribdir.^[2]

Deməli, Məkkədəki zülm və işgəncə sona çatacaq və həyat daha əmin məkanda davam edəcəkdi. Buna görə də, əshab Peyğəmbər (sallallahu əleyhi və səlləm) müjdəsinin sevincini yaşayır, hərəkət əmrini gözləyirdi. Bu səbəbdən tez-tez Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi və səlləm) hüzuruna gəlir,  hicrət yolçuluğunun nə vaxt başlayacağını soruşurdular. Halbuki, hər şey bir plan daxilində gedirdi və ilahi izn gəlmədən addım atmaq olmazdı. Cəbrailin gətirdiyi ayə də eyni şeyləri ifadə edir və bunu səhabələri ilə bölüşməsini istəyirdi:

− De: “Mən peyğəmbərlərin birincisi deyiləm. Rəbbimin mənimlə və sizinlə nə edəcəyini bilmirəm. Mən yalnız mənə vəhy olunanı bilir və ona tabe oluram. Mən ancaq açıq-aşkar xəbərdar edən  bir peyğəmbərəm!”^[3]

Demək ki, yuxusu görülsə belə, oraya hərəkət etmək üçün ayrıca izn lazım idi və bu izn gəlməmiş addım atılmamalı və özbaşına hərəkət etməklə təkbaşına qərar verilməməli idi.^[4]