İlk müallim
Bir gün Peyğəmbərimizin həyəcanlarına Aqabə təpələrindən bir cavab gəlmişdi. On iki mədinəli müsəlman olmuş, Aqabədə beyət etmişdi. Geri qayıdanda da bir məktub yazmış, onlara dini öyrətmək üçün bir müəllim göndərməyi xahiş etmişdilər.
Bu vəzifə üçün Allah Rəsulu (s.ə.s.) Musabı seçdi. Rəsulullahı orada o təmsil edəcək, Mədinənin yeni tanış olduğu dini əhaliyə öyrədəcəkdi. Necə şərəfli bir vəzifə idi ki, Hicrətdən əvvəl Mədinəni müqəddəs köçə Musab hazırlayacaq, mədəni Mədinənin təməlini atacaqdı.
Allah Rəsulundan müvəqqəti ayrılsa da, tərəddüdsüz yola düşdü. Tək idi, amma təmsil etdiyi davanın gücü ilə birlikdə gedirdi. Mədinədə onu Əsad bin Zürarə qarşıladı. Evinə apardı və İslamın gözəlliklərini Mədinəyə yaymaq üçün qollarını çırmaladılar.
Dostum, əvvəlcə məni dinlə
Musab dini elə gözəl təmsil edirdi ki, görən heyran qalırdı. İxlası, səmimiyyəti, təvazökarlığı və gözəl əxlaqı ilə qısa müddətdə Mədinənin diqqətini çəkmişdi. Hər gün Mədinə böyüklərindən biri yanına gəlir, o da onlara dinin incəliklərini öyrədirdi. Özünü Mədinəyə həsr etmiş, təkbaşına bir ümmət olmuşdu.
Əlbəttə, çətinliklərlə də qarşılaşdı bu yolda. İnsanlar İslamı o qədər asan qəbul etmirdilər. Yanına qılıncla gələnlər imanla gedirdilər. Düşmənçiliklə gələn gələcəyin bu böyük səhabələrinə Musab elə mülayim davranırdı ki, ən qəzəblilər belə bu həlimlik qarşısında uzun müddət inad edə bilmirdi!
– Dostum, əvvəlcə məni dinlə. Sonra istərsən, boynumu vur. Vallah, sənə müqavimət göstərməyəcəyəm, – deyirdi Musab. Bəli, canını bu qədər düşünməyən və insanlara həqiqəti çatdırmaq üçün bütün səylərini ortaya qoyan bir insan qarşısında buzlar yavaş-yavaş əriyir və gündən-günə Musabın ətrafındakı iman halqası genişlənirdi.
***
Əsad ibn Zürarə bir gün onu qohumları yaşayan məhəlləyə apardı. Bir quyunun başına gəlib dayandılar. Onların gəlişini eşidən Sad ibn Muaz və Useyd ibn Hudayr hadisələrin gedişatından narahat olmuş, oturub danışmağa başlamışdılar. Sad Useydə tezliklə onların ikisini də bölgələrindən qovmasını söyləyəcəkdi.
Useyd nizəsini əlinə alıb birbaşa onların yanına gəldi. Onun gəldiyini görən Əsadla Musab nə olacağını təxmin edə bilərdi. Ancaq onların dərdi tamam başqa idi. İmanlı insan onu öldürmək istəyənlərə belə abi-həyat verməli, imanın fərqini ortaya qoymalı idi. Qulağına əyilib Useydin kim olduğunu dedi. Axı təbliğdə xitab olunan şəxsi tanımaq əhəmiyyətlidir. Useyd qövmün böyüyü idi, Musab bunu nəzərə almalı idi.
Useyd çatan kimi özündən çıxıb qəzəblə:
– Nə üçün bura gəlib zəiflərimizin ağlını oğurlayırsınız? Əgər sağ qalmaq istəyirsinizsə, buradan çıxın gedin, – deyirdi. Musab yavaş səslə bunları dedi:
– Bir az oturub məni dinləyərsən? Əgər xoşuna gəlsə, qəbul edərsən. Xoşuna gəlməsə, biz sənin istədiyini edərik.
Ağıllı cavab idi. İnsaflı olmaqdan başqa çarəsi yox idi. Useyd mühakimə qabiliyyətli insan idi. Nəticə aydın idi, dinləsə də, dəyişən bir şey olmayacaqdı. Elədirsə, nə zərəri vardı? Xoşlasa, nə gözəl, xoşlamasa, oranı tərk edəcəkdilər. Nizəsini yerə qoyub Musabı dinləməyə başladı.
Dilindəki hikmət
Musabın dilindən hikmət süzülürdü. Çox təsirlənmişdi. Useyd də qəbul etmək üzrə idi. Qəlbinin coşqun həyəcanına hakim ola bilmirdi. Üzünün ifadəsi qəlbindəki dəyişikliyin müjdəsini çoxdan xəbər vermişdi. Musab sözünü bitirmədən danışmağa başladı:
– Nə inanılmaz, gözəl sözlərdir bunlar!
Ardınca da əlavə etdi:
– Bu dinə girmək istəyən nə etməlidir?
Musab qüsldən danışdı. Libasın təmiz olmasından, kəlmeyi-tövhiddən, namazdan bəhs etdi.
Bir müddət sonra Useyd gözdən itdi. Bir az sonra gələndə islanmış saçlarından damcı-damcı su tökülürdü. Useyd inanmışdı, elə oradaca kəlmeyi-tövhidi söylədi. İman onu o qədər çox və sürətlə dəyişdirmişdi ki, elə oradaca Musabın təlaşını hiss etdi:
– Bir nəfər var ki, əgər o da iman etsə, onun sözünü dinləyənlərin hamısı qəbul edər. Gözləyin, mən onu sizin yanınıza göndərəcəyəm.
