Uhudun bayraqdarı
O gün Uhudun bayrağını da Musab daşıyırdı. Polad kimi imanlı Musabın qarşısında durmaq mümkün deyildi. Həqiqi imanı əldə etmiş, dünyaya meydan oxuyurdu. Onun igidliyinə hətta mələklər də qibtə edirdi. Bir ara yüngül qarışıqlıq oldu müsəlman cərgələrində. Musab dəli-divanə olmuşdu. Atını sağa-sola mahmızlayır, bütün səyi ilə ordunun əhval-ruhiyyəni qorumağa çalışırdı. Bütün gücünü Rəsulullahı qorumaq üçün səfərbər etmişdi. Təkbaşına ordu olmuşdu. Bir əlində bayraq, digərində qılınc döyüşürdü. Qureyş onu öldürmədən Rəsulullaha çata bilməyəcəyini anlamışdı. Musabı keçmək lazım idi. Və ən güclü adamlarını onun qarşısına çıxardılar. Bir də Rəsulullahı öldürməyə and içmişdi İbn Qamia. Musab da zirehdə Rəsulullaha çox bənzəyirdi. Musabın qarşısına çıxdı. Zərbələr zərbələri təqib edirdi. Ölüm-dirim mübarizəsi gedirdi. Sağ qoluna enən qılınc zərbəsi qolunu qopardı. Musab qolunu düşünmürdü, hayqırdı dünyasını aydınladan Rəsulullahın adını:
– Muhammədən-Rəsulullah!
Rəsulullahın bayrağı yerə düşməməli idi. Onu sol əli ilə qaldırmağa çalışdı. Bu zaman ona da bir zərbə endirib qopardılar. Lap təlaşlanmışdı. Bayrağın üstünə əyilib dişləri ilə tutdu, yerdən sinəsinin köməyi ilə qaldırdı. Yenə eyni kəlmələri təkrar edirdi:
– Muhammədən-Rəsulullah!
Gözünü qan tutmuşdu ibn Qamianın, dayanmaq niyyəti yox idi. Nizəsini Musabın sinəsinə saplayıb boynuna qılınc zərbəsi endirdi. Və Musab İbn Ərkamın evində başladığı yeni həyatını ən yüksək zirvədə tamamladı. Cansız bədəni Uhudun qumları üstünə düşəndə əziz ruhu şəhidlərin arasına çoxdan pərvazlanmışdı. Musab getsə də, bayraq yerdə qalmayacaqdı.
İbn Qamia Rəsulullahı öldürdüyünü sanırdı. Qureyşə tərəf gəlib “Məhəmmədi öldürdüm!” deyə sevinc nərələri çəkdi. Bu söz Uhudun hər yerində eşidildi. Bu səsin eşidən səhabələrdən qılıncını yerə qoyanlar, kədərindən dəli-divanə olanlar vardı. Bu, Nəsibə kimi qəhrəman səhabə qadınlarını hərəkətə gətirəcək və Günəşin yenidən zühuruna qədər qismən belə davam edəcəkdi. Belə bir Günəşin zühuruna nə qədər ehtiyacımız var bu gün!
Boynu bükük Musab
Ancaq yaddan çıxan bir şey vardı. Mübarizə Musabın şəxsi mübarizəsi deyildi, Allahın mübarizəsi idi. Onun uğrunda yola çıxanların hansı tək və köməksiz qalmışdı?! Səbəblərin çarəsiz qaldığı yerdə bu mübarizənin Sahibi inayəti ilə imdada çatacaqdı. O gün də elə oldu. Bir mələk Musabın surətində onun döyüşünü davam etdirirdi. Axşamüstü Allah Rəsulu (s.ə.s.) ona müraciətlə:
– Musab! – deyə səslənəndə o:
– Mən Musab deyiləm, ya Rəsulallah! – demişdi. Musab çoxdan şəhid olmuşdu.
***
Artıq döyüş bitmiş, meydan da sakitləşmişdi. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) səhabələri ilə birlikdə Uhud meydanını gəzirdi. Musabın başı üstünə çatanda heç kəs özünü saxlaya bilmədi… Hıçqırıqlar göz yaşına qarışmışdı. İki qolu da qopmuşdu Musabın. Boynuna enən qılınc zərbəsi dərinə işləmişdi. Və sanki, Musab torpağa basdığı üzünü bir şeydən gizlətmişdi. Nə üçün bu vəziyyətdə olduğunu ancaq Allah Rəsulu anlayacaq və əshabına ibrətlə damışacaqdı!
Belə ki, Musab qollarını itirdiyi üçün Rəsulullahı qoruya bilməmişdi. Bu əsnada Allah Rəsuluna hücuma edilərsə, o nə edəcəkdi? Belə bir şey görməmək üçün üzünü gizlətmişdi. Eyni zamanda Rəbbinin hüzuruna gedərkən belə Rəsulullahı qorumalı olduğunu düşünür, Onun başına bir şey gələrsə, nə üzlə hüzura gedəcəyini götür-qoy edirdi. Gedərkən belə gələcək nəsillərə dərs verməyi unutmamışdı Musab! “Rəsulullahın davası ayaqlar altına alınıb tapdalandığı hər dövrdə bütün varlığınızla mübarizə aparın və siz də bir dastan yazın!” – deyir və bunu da edə bilməyənlərə halıyla yol göstərirdi sanki!
